Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 145

N. Kv.
FLINK STYRIMAÐUR
135
„Betur að þér eigi liefðuð kornizt að því
fyrst um sinn, herra Grafton," svaraði
Flink. „Það var af nærfærni við ykkur hjón,
að við Villi héldum skipskomunni leyndri.“
Frúin hneig niður og bókstaflega grét af
fögnuði, og mátti nálega segja hið sama
unr mann hennar.
„Haldið þér, Flink, að skipverjar sjái
okkur?“
„Nei, ekki ennþá. Það var einmitt þess
vegna, að eg vildi draga það að segja. . . .
Nú breytir hann stefnu, af því liann er
hræddur við að nálgast rifin og skerin."
Frú Grafton varð óttasleoin.
O
„Verið óhræddar, frú Grafton!" sagði
Flink. „Hann breytir bara stefnu, en frá
okkur siglir hann ekki. Hann kemur bráð-
um auga á okkur.“
„Húrra!“ hrópaði Vilhjálmur. „Nú dreg-
ur hann fánana að hún!“
„Guði sé lof!“ Skipverjar höfðu komið
auga á þá! Grafton vafði ástúðlega að sér
konu sína, og luin varpaði sér grátandi af
fögnuði í fang honum. Svo tók hann alúð-
lega í höndina á Flink. Hann kunni sér
ekki læti fyrir óviðráðanlegum fögnuði.
Já, allir voru glaðir og kátir. Villi klapp-
aði saman höndunum, Júnó bæði hló og
grét í einu, svo að tárin streymdu niður
kinnarnar, og Tom tók í báðar hendurnar
á litlu systur sinni og sneri henni í hring
hvað eftir annað. Það var sem allir væru
hálftrylltir af óviðráðanlegum fögnuði; eng-
inn réði sér fyrir kæti.
„Já, herra Grafton!“ sagði Flink. „Þeir
hafa nú séð okkur, og það er mikils \ irði,
en í svona ofsaveðri býst eg ekki við, að þeir
þori að senda bát í land. Við verðum að
setja á flot kænuna okkar; við erum kunn-
ugir leiðunr, en þeir ókunnugir. Hann c-r
svo bráðhvass.“
„En skiptir þetta svo miklu máli?“ spurði
frúin. „Eg fæ vel skilið, að hvassviðrið
hindri skipið í, að leita okkar, en er hitt
hugsanlegt, að þeir fari héðan alfarnir, án
þess að taka okkur með sér? Ætli þeir konn'
eigi aftur, þegar veður lægir?“
Flink svaraði því til, að hann efaðist ekki
um, að Jreir hefðu fullan \ ilja á að hjálpa.
En gátu þeir það? Treystu þeir sér til þess?
I sama bili hrópaði Vilhjáhnur, lostinn
skelfingu:
„Nú snúa þeir við og sigla á burt!“
Hann sá rétt. Skipið stvrði í norður og
fór frá eynni.
„Þetta eru nú harðbrjóstaðir þorparar!“
hrópaði Grafton, skjálfandi af geðshrær-
ingu.
„Þetta megið þér ekki segja, herra Graf-
ton! Það er sleggjudómur! Fyrirgefið, að eg
tala eins og eg meina. Ef eg liefði verið á
skipinu og átt að ráða, Jrá lielði eg gert ná-
kvæmlega Iiið sama! Skipið varð að snúa við
og sigla á burt. Annars hefði Jrað farið í
spón hérna við skerin. En J>að er engan veg-
inn sagt, að Jrað eigi komi aftur, Jregar veðr-
inu slotar.“
Það varð grafarþögn. Allir horfðu á eftir
skipinu á meðan það sigldi undan. Loksins
sást Jrað aðeins eins og hvítur depill út við
sjóndeildarhringinn. og að síðustu — hvarf
Jrað nreð öllu.
Veðurofsinn var nú farinn að hamast fyr-
ir alvöru. Regnið streymdi úr loftinu í lækj-
um, og öldurnar, hvítfyssandi, skullu á
skerjum og boðum. Þungbúin og angurvær
leiddust Jrau Graftonshjónin lreim í Irúsið
sitt, húsið, senr þau fyrir augnabliki síðan
héldu og vonuðu, að þau væru að skilja
við. Unga fólkið konr sorgbitið og harnr-
þrungið á eftir. En gamli Flink varð eftir.
Hann stóð lengi agndofa og lrorfði eins og
í leiðslu út yfir hafið.
„Þetta skip sjáunr við áreiðanlega ekki
aftur,“ sagði Flink við sjálfan sig, og hristi
höfuðið. Svo dró hann niður fánana, braut
þá sanran, lagði þá á öxl sér og lrélt í lrægð-
um sínum heim.