Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 149

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
139
Hann þráði ekki beinlínis umheiminn, „en
eg get ekki hrundið frá mér umhugsuninni
um Osborn skipstjóra,“ sagði hann, „og
aðra góða menn á því skipi, er eg sé allt
þetta rekald úr skipinu, og eg óska þess
heitt, að fá að taka ennþá alúðlega í hönd-
urnar á þeim hið fyrsta. Og svo er annað,
herra Grafton, eg sakna svö mikið sjálfs
skipsins. Við sjómenn elskum skipin okkar,
og flakið úr Tasmaniu, sem hér er hvar-
vetna að sjá, minnir mig svo óþægilega á
beinagrind úr manni, sem er að blása upp
og visna fyrir sól og vindi.“
Þeir sátu ofurlitla stund þegjandi, hvor í
sínum döpru. hugleiðingum. Svo stóðu þeir
upp, höfðu eigi tíma til að sökkva sér niður
í neina draumóra, og hröðuðu ferð sinni
til geymslutjaldanna; en í þeim var geymt
og varðveitt allt það dót og skran, sem tínt
liafði verið saman úr Tasmaniu, eftir því
sem hún smáliðaðist í sundur.
„Nú, svo svínin iiafa verið hér að heilsa
upp á með snoppunni," sagði Flink og
benti á mjöltunnu, sem þau höfðu mölvað
botninn úr. „En hinar hafa allar fengið að
vera í friði.... Og hér er kista, livað skyldi
hún hafa inni að lialda?“ Flink sprengdi
upp lokið með öxinni sinni: Línræmur,
bönd, leggingar, nálar, tvinni, hespur, o.
s. frv.
„Hérna vantar ekki kramvörurnar! Það
hefur auðvitað einhver skartsölukonan átt
að fá þetta, en nú verður hún að sætta sig
við, að þetta prjál lendi í höndunum á
konu minni og Karólínu litlu. Hvað er svo
í næsta kassa?“
Hann var læstur, en exin hans Flinks
•gekk nú samt að kassagarminum. Hann opn-
aðist, og í honum voru 12... . segi og skrifa
12 flöskur af hollenzku einiberjabrenni-
Víni!
„Hvað eigum við að gera með einiberja-
brennivín?" spurði Flink.
„Það væri synd að hella því niður. En
hins vegar held eg ekki, að það freisti okk-
ar til óreglu og drykkjuskapar. Nú höfum
við svo lengi lifað á tæru uppsprettuvatni,
að við verðum tæplega sólgnir í brennivín.
Við getum nú samt tekið með okkur svo
sem tvær flöskur. Það gæti skeð, að gott
væri að eiga þær!“
Svo fundu þeir stóran kassa. I honum var
borðbúnaður af bláu kínversku postulíni
með gylltum röndum og sallafínt.
Þetta var ágætt! Okkur vantar einmitt
diska og annan borðbúnað; en þetta kann
nú samt að vera óþarflega fínt. Það hefði átt
að vera viðhafnarminni borðbúnaður."
„Hér er kassi með nafninu yðar á. Hvað
skyldi vera í honurn?" spurði Flink.
„Á því get eg ekki áttað mig. Lokið uppl
Nú já, það eru skriffærin mín, pappír, penn-
ar og blek o. s. frv.“
„Og þennan kassa þarna þekki eg,“ sagði
Flink, „í honum er ljósaolía. Hér eiga og að
vera kassar með kertum. En hérna er nú
samt sú vara, sem okkur er mest virði.“
„Hvað er það?“
„Það er allt það, sem eg lagði sérstaka á-
herzlu á að bjarga, þegar skipið var að lið-
ast í sundur. Það er allskonar saumur og
önnur járnvara, sem sekkur, sé henni ekki
strax bjargað undan. Sjáið þér til, herra
Grafton. Hér er saumur af öllum tegund-
um, axir, hamrar, stálvír og. . . . já, eg verð
aldrei búinn að telja það allt upp.“
Þeir voru lengi að skoða og rannsaka allt
það dót og skran, sem þarna var saman
hrúgað, og sér til gleði og hugarhægðar
komust þeir að því, að þarna var flest eða
allt, sem þá vanhagaði um. Þarna voru
byssur, púður, liögl, kúlur, gaflar, skeiðar,
linífar og jafnvel lampar. Já, þeir játuðu
sig liafa allt til alls og eigi vanta neitt til
neins. Grafton sagði líka við Flink, að eins
og þeir nú væru vel útbúnir að öllu, fyndist
sér hann nú geta sætt sig við þá hugsun að
eiga að eyða dögunum það sem eftir væri
lífdaganna þarna á eynni. Það var aðeins
eitt, sem olli honum óróa og kvíða, en það
18*