Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 156

146
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
Þeir hafa eigi annað en spjót og kylfur
fyrir sig að Irera. Eg vantreysti engu!“
A harða spretti hljóp nú Vilhjálmur
heim og kallaði á föður sinn. Sjálfur fór
hann að taka til skotfæranna og byssanna,
svo að allt væri í röð og reglu, er til þyrfti
að taka, og hjálpaði júnó honum af fremsta
megni. Grafton flýtti sér til sjávar til fund-
ar við Flink, er Iiorfði út á hafið og var að
athuga bátaflota villimannanna.
„Hvað stcndur nú til, vinur minn? Vil-
hjálmur vildi ekki skýra mér frá neinu, af
því að rnanna hans var viðstödd."
„Malajarnir eru að heimsækja okkur!“
svaraði Flink. „Þeir eru svona fimm til sex
hundruð talsins, en við verðum nú samt að
taka mannlega á móti þeim.“
Grafton varð sanra að orði og Vilhjálmi
áður: „Hvað er nú til ráða?“ En Flink hug-
hreysti hann og bað hann vera rólegan.
Hann k\:aðst treysta þrem byssum í góðum
höndum, úr góðu vígi, betur en kylfum og
spjótum villimanna! „En við verðunr að
vera svo vel við öllu búnir, að við getunr
vermt þeim undir uggum, þannig, að þeir
kæri sig ekki um heitari móttökur. Við röð-
um nokkrum tunnum nreðfranr girðing-
unni að innan, hvolfum jreim og stökkvum
upp á jrær, til Jress að sjá vel út fyrir, yfir
óvinaliðið, og sendum Jreim kveðju úr byss-
ununr okkar. En eftir á að hyggja, verðum
við strax að draga að okkur næg matvæli
frá gamla húsinu, jrví ganga nrá að því
vísu, að jreir eyðileggi húsið. Tunnur allar
eyðileggja Jreir til jress að nú í gjarðirnar
af þeinr. Eldsneyti höfum við nóg, vatn
nægilegt, að minnsta kosti fyrst um sinn,
og nokkrar skjaldbökur ættunr við að geta
tekið með okkur. Bezt að vera vel birgir.“
Þeir fóru nú Ireinr, og sáu jregar, að Vil-
lrjálmur og stúlkan voru að hafa öll skot-
færi til taks. Grafton gekk á fund konu
sínnar og skýrði henni frá, lrvar komið var.
Honunr til mikillar undrunar hlustaði hún
róleg og stillt á hann, og er hann hafði
skýrt henni frá öllu, sagði hún:
„Þetta kemur mér ekki á óvart, vinur
nrinn! Eg skal gera allt, sem í nrínu veika
valdi stendur, ykkur til aðstoðar, og barn-
anna skal eg gæta sem sjáaldurs augna
minna; vertu viss unr Jrað!“
Það var sem steini væri létt af hjarta Graf-
tons við þessi orð konu lrans; og enn glaðari
og lrughraustari varð hann, er hún ákveðin
kvað sig reiðubúna til að taka þegar til
starl'a með þeinr. Þau fóru nú bæði til ganrla
lrússins, þar senr Flink, Villi og stúlkan voru
önnunr kafin. Börnin sváfu enn, svo ekk-
ert jrurfti að sinna joeim.
Frá ganrla lrúsinu var útsýni ágætt úr á
sjóinn, svo Flink ganrli fylgdi vel nreð, hvað
bátaflotanum leið. Nú voru hendur látnar
standa franr úr erinum. Allir unnu af
kappi. Jafnvel frúin velti hverri tunnunni
af annarri alla leið til girðingarinnar, og
að stundu liðinni var búið að flytja allt,
sem bráðnauðsynlegt var, á milli húsanna,
og enn var bátafloti Malajanna langt í
burtu.
„Það er klukkutími enn, jrangað til Jreir
Ienda,“ sagði Flink, „og svo eiga Jreir eftir
að rata yfir rifin, en það gæti gengið skrikkj-
ótt hjá þeinr, ókunnugum. Það eru tvær
stundir, Jrangað til við þurfum að vera við-
búnir að heilsa þeinr. Nógur er tínrinn!
Sæktu nú vagninn okkar, Júnó litla, til þess
að flytja hingað á lronunr nokkrar skjald-
bökur. Á nreðan vilduð þér nráske, herra
Grafton, líta eftir tinnusteinunum á byss-
unum.“
„Og svo,“ skaut fi'úin inn í, „ættir þú,
góði minn, að kenna okknr Júnó að lrlaða
byssurnar; við hljótum að geta lært það.
Það ætti að vera ykkur til flýtis, ef við hlæð’-
unr þær, eftir því sem þið skjótið af þeinr,
og réttunr ykkur þær hlaðnar."
Eftir diykklanga stund konru þau Vil-
lrjálmur og stúlkan akandi vagninunr, og
voru í honum sex skjaldbökur. Flink fylgdi