Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 160

150
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
„Ætli þeir séu nú alfarnir?" spurði Graf-
ton.
„Já, betur að svo væri,“ sagði Flink; „en
því er nú nær, að mig grunar, að eigi sé nú
svo vel. En nú skal eg segja yður, Grafton,
hvað mér liefur dottið í hug. Við gætum í
pálmatrjánum þarna búið vel um okkur til
að vera þar á gægjum og sjá allt, sem fram
fer hjá þessum óþjóðalýð, og út á sjóinn,
sem er mikils virði.“
„Já, látum okkur gera það. Þó er bezt að
lofa fyrst að birta af degi, því vel gætu þeir
leynst þar enn, og þá séð sér færi að ráðast
á okkur.“ Grafton fór nú inn, en Flink sagði
Vilhjálmi að fara inn að sofa og hvíla sig,
en sjálfur kvaðst liann ætla að vaka framan-
af, þangað til faðir hans kæmi á fætur. Vil-
hjálmur neitaði með öllu að fara að sofa.
„Eg get ekki sofnað,“ sagð hann. „Eg er að
drepast af þorsta, en þó er það ekki hann,
sem kvelur miig mest, heldur hitt, hvað hún
mamma verður að líða. Hún verður að
horfa upp á, hvernig börnin þjást af þorst-
anum, án þess að geta liðsinnt þeim neitt,
eða linað þjáningar þeirra!“
„Já, guð gæfi, að villilýður þessi hypjaði
sig héðan á morgun! Þá væri þrautum okk-
ar lokið. En járnið er nú einu sinni liið
sama fyrir villiþjóðirnar og gullið fyrir oltk-
ur hvítu mennina. Það er einmitt járnið,
sem þeir vilja ná í og allt í sölurnar leggja
fyrir það, alveg eins og við fyrir gullið.“
Það var sorglegt að koma inn í húsið fyrir
húsbóndann: Börnin hágrátandi að biðja
um vatn, og tárin streymdu niður kinnar
frúarinnar yfir því, aðfá ekkert úr því bætt.
Stúlkan hafði grafið djúpa liolu niður í jörð-
ina, ef ske kynni, að eitthvað seytlaði upp
úr henni, en það brást, og' aumingja stúlk-
an kom inn aftur, niðurbeygð af vonbrigð-
um og hristandi höfuðið. Grafton sat ráð-
þrota inni hjá konu og börnum lengi, og
leið víst ekki betur en konunni. Loks stóð
hann upp og fór á fund gamía Flinks, er
var á verði.
„Nú skalt þú, góði Flink minn, fara að
sofa og hvíla þig ofur lítið, en eg vaki og
lít eftir öllu.“
„Já, eg tek því með þökkum, ofur litla
stund, en að tveim stundum liðnum verðið
þér að vekja mig aftur, og þá farið þér að
sofa.“
„Nei, eg get eigi sofnað, eins og sakir
standa til þess hef eg of mikið að bera.“
„Já, þetta sama sagði Vilhjálmur; en það
var þorstinn, sem kvaldi hann. En nú sefur
liann samt eins og steinn. — Jæja, góða nótt,
herra Grafton!“
„Góða nótt, Flink!“
í dögun vaknaði garnli Flink aftur, og
Grafton lagðist til svefns á sama beðinn úr
pálmagreinum, sem Flink hafði hvílt á, og
Vilhjálmur, sem enn svaf eins og steinn.
Þegar Flink hafði náð sér í hamar og
nagla, vakti hann Vilhjálm, og fóru þeir nú
að útbúa áður umgetið pálmatré, sem vel
tilfallinn stað til að leynast á, til að sjá allt,
er fram færi hjá óvinunum. Það var um að
gera, að geta verið nógu fljótur til að klifra
upp í. þetta fylgsni og niður úr því aftur, ef
á þyrfti að halda. Þeir urðu að búa til stiga
eins konar, en í stað venjulegra rima höfðu
þeir stóra nagla, sem þeir ráku inn í tréð
með jöfnu millibili. Vilhjálmur varð til
að reka inn seinustu naglana, og áður en
hann fór niður úr trénu, athugaði liann vel
og rækilega landið í kring og sagði: „Hér
er bærilegt útsýni. Eg sé, að þeir eru búnir
að rífa niður gamla húsið okkar og hafa nú
lneiðrað um sig í rústunum, með kápurnar
sínar ofan á sér, og á veginum niður að sjón-
um eru nokkrar konur að vagga.“
„En hvað hafa þeir gert af hinum föllnu?1
spurði Flink.
„Það get eg ekki séð; en eg skal nú reyna
að komast eftir því, er eg fer upp aftur; en
nú kem eg niður til að láta líða úr lófum.
Eg er ekki hálfur maður, góði Flink; þorst-
inn gengur svo nærri mér. Það væri mikils.