Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Qupperneq 161

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUR
151
virði, ef kókoshnetur væru þarna uppi til
að svala sér á!“
„Það er engin mjólk í þeim á þessunt árs-
tíma,“ sagði Flink; „en fikraðu þig nú upp
aftur og gefðu því gætur, hvað Malajarnir
hafast að.“
Vilhjálmur klifraði upp í tréð, var þar
•drykklanga stund, tók vel eftir öllu, og kom
svo niður aftur.
„Nú eru allir komnir á fætur. En sá
-sægur! Þeir eru áreiðanlega hátt á þriðja
hundrað að tölu. Og svo sá eg átta eða níu
konur niður við bátana þeirra. Og voru
þær að berja sig allar utan með skringilegu
Iátbragði!“
„Jáf eg kannast við þau fábjánalæti! Það
eru svokallaðar grátkonur. Hinir föllnu eru
lagðir í bátana. Og á meðan verið er að
leggja Iiina dauðu til, eru þessar grátkonur
látnar syngja raunakvæði, grenja og jafn-
framt særa sig með hnífum í höfuðið. Þetta
er tízka hjá mörgum villtum þjóðflokk-
um. — Jæja, svo þeir eru búnir að leggja
hina föllnu til í bátana sína! Skyldi það
benda til þess, að þeir ætli að fara að sneyp-
ast héðan í burtu?“ Flink var eigi frá því,
að svo væri; en eftir ýmsu öðru að dæma,
er þeir sáu síðar um daginn úr pálmatrénu
sínu, veiktist hann þó í þeirri von sinni.
Ovinirnir settust í stóran hring og skutu
á ráðstefnu; gekk svo fram einn og einn
niaður og talaði, og til áherzlu sínu máli
reiddi ræðumaður kylfu sína til höggs út
1 loftið og sveiflaði spjóti sínu yfir höfði
sér. Síðari hluta dagsins var fundi slitið, og
hinir villtu, konur jafnt sem karlar, dreifð-
Ust í allar áttir til að fella tré og safna sam-
an öllum afkvisti.
Undir sólarlagið sagði Flink, er öllu hafði
veitt eftirtekt, við Grafton, að sennilega
hefðu þeir frið í nótt fyrir Malajunum, en
jafn sennilegt væri, að þeir kæmu daginn
eftir, og þá væri vissara að vera við öllu bú-
lr*n. „Eg sé, að þeir eru í óða önn að fella
tré og safna saman afkvisti og limi í vöndla.
Það gengur allt seint hjá þeim, því stein-
axirnar þeirra bíta ekki vel, en eitthvað
safnast saman af eldsneyti hjá þeim, og ein-
hverjar trérenglur fá þeir fellt, og J)á þykj-
ast þeir öruggir um sigur."
„F.n til hvers á að nota þessi tré og þetta
afkvisti?“ spurði Grafton.
„Þeir ætla að stafla trjánum upp með
girðingunni okkar að utan, og svo eitf af
tvennu, hafa þau fyrir palla til að standa
á, eða, og það er eins líklegt, leggja eld í
og svæla okkur hér inni eins og melrakka
í greni. Þeir gætu líka hugsað sér, að við
eigi þyldurn reykjarsvæluna inni, og kæm-
um þá út fyrir girðinguna, og þá er nú eng-
in undankomu von.“
„Geta þeir komið í framkvæmd þessum
djöfullega ásetningi sínum?“ spurði Graf-
ton.
„Eg held, að við getum rekið þá af hönd-
um okkar, ef við tökum mannlega á móti
þeim. Við getum t. d. skotið niður svo
marga þeirra, að þeir skelkaðir leggi á
flótta; en það verður hart aðgöngu. Ann-
ars er eg ekki hræddur við eldinn eða bálið
þeiiTa, sem þeim mun takast seint að kynda,
því girðingin okkar er úr kókosplönkum
með þykkum berki gerð, og er ekki eld-
fimur viður; en eg óttast reykjarsvæluna,
reykjarmökkinn, er þeim máske tekst að
framkalla. Sá reykur verður okkur sjálfsagt
mjög ójrægilegur.“
„Já, reykurinn!" endurtók Grafton.
„Hvernig ættum við, sem öll pínumst af
þorsta, og enginn vatnsdropi er til, hvernig
ættum við að bera það af, að lifa í heitri
reykjarsvælu?”
„Við verðum að vona hið bez.ta og gera
okkar bezta,“ svaraði Flink. „Og munið þér
eftir því, að Ivlekkist mér eitthvað á í hita
stríðsins, og sé hætta á, að óþjóðalýðurinn
ætli að bera sigur úr býtum, þá eigið þið
að leggja á flótta inn í skóginn, einmitt
gegnum reykjarsvœluna. Það eigið þið auð-
veldlega að geta. Eg er búinn að sýna Vil-