Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Síða 164

154
FLINK STÝRIMAÐUR
N. Kv.
ekki lengur orðið ykkur hjónum og börnum
ykkar að liði.“
„Elskulegi, góði maður, tryggðatröllið
óviðjafnanlega!“ sagði frúin í geðshræringu,
sem hún eigi fékk ieynt. „Hvert sem hlut-
skipti okkar í framtíðinni kann að verða —
það sér enginn fyrir, nema sá eini, sem öllu
ræður —, þá megið þér vera þess viss, að eg
aldrei, aldrei til minnar dauðastundar skal
gleyma því, hvað þér hafið yerið fyrir okk-
ur hjónin og börnin okkar og Júnó, í öllum
þessum þrengingum okkar. Að tryggð og
staðfestu — og dugnaði og fyrirhyggju, ráð-
deild og' kænsku eigið þér víst fáa yðar
líka!“
Hún laut niður að hinum lielsjúka sjó-
manni kyssti hann á ennið, og fór svo grát-
andi inn til sín.
„Heyrðu, Vilhjálmur," sagði Flink. „Eg
á nú orðið rnjög erfitt um mál. Viltu færa
mig nokkuð ofar á koddann; og svo vil eg
helzt vera einn um stund og reyna að sofna,
Eg vona, að mér létti \ið svefninn. Farið
nú út og réttið ykkur upp, og lítið eftir
öllu. Komið svo til mín aftur að stundu
liðinni."
Þeir feðgar fóru út. Með varúð og gætni
athuguðu þeir girðinguna og livort nokkuð
benti til, að óvinirnir væru í nánd; en allt
var að sjá með kyrrum kjörum.
„Pabbi, heldurðu að Elink sé særður til
dauða?“
„Já, því miður er eg hræddur um það,
Villi minn. Og hvað verður okkur nú til
ráða, án hans hjálpar, ef óvinirnir aftur
sækja að okkur?“
„Já, sannarlega megum við öll sakna
hans, en það er þó bót í máli, að mér finnst
eg vera hálfu nreiri maður en áður, eftir að
við náðum í vatnið, svo eg er ekki alveg
vonlaus um, að okkur báðurn megi auðnast
að reka þá á flótta, og ekki skal eg liggja
á liði niínu, né spara skotfæri, ef á þarf að
halda.“
Hver veit, nema þú fáir rétt að mæla,
drengur minn. Að minnsta kosti mnnum
við lráðir gera það, senr við getunr!“
Flink lá í nokkurs konar dái, eða milli
svefns og vöku. Vilhjálnrur fékk móður
sinni vatnskvartilið til geymslu á óhultum
stað, ]rar sem enginn gat í það farið, án
lrennar vitundar. Nú var það eigi framar
þorstinn, senr þjarmaði að, lieldur sultur-
inn. Júnó og Vilhjálmur réðu nokkra bót
á því og glóðsteiktu ofurlítið af kjöti, er
þau svo báru á borð senr einasta réttinn.
En þó að frenrur nrætti kalla þetta fátæk-
lega máltíð, getur það verið vafamál, hvort
annarrar máltíðar hefur verið neytt með
nreiri græðgi og betri lyst.
Það var konrinn albjartur dagur, er
Flink loksins opnaði augun.
„Hvernig líður þér, góði Flink?“
„Þakka þér fyrir, drengur minn; eg er
rólegur og ánægður, og eg tek ekki út nrikl-
ar þjáningar; en það er nú sanrt hver síð-
astur hjá nrér; það finn eg ofur vel. En
mundu það nú, drengur nrinn, að fari svo,
að þið neyðist til að flýja héðan, þá megið
þið ekkert liugsa unr mig, en látið nrig
liggja hér!“
„Nei, Flink, heldur læt eg þá drepa nrig,
en flýja frá þér og skilja þig einan e.ftir
ósjálfbjarga og hjálparlausan! “ sagði Vil-
hjálmur, og var auðheyrt á röddinni, að
lrugur fylgdi máli.
„Nei, elsku drengur nrinn! Eg veit, að
þú meinar gott eitt nreð þessu trygglyndi
þínu, en þú nrátt samt ekki hugsa svona né
tala. Þú átt nróður og systkini og átt að
setja æru þína og sænrd í að bjarga þeim.“
Vilhjálmur laut höfði til samþykkis;
lronunr var varnað nráls. Það var sem hann
ætti úr vöndu að ráða. Hann þreif í hönd-
ina á Flink og þrýsti hana alúðlega og eins
og lrann eigi gæti sleppt lrenni aftur. Flink
þoldi nú helzt ekki að tala meira, en sagði
þó lágt við Villrjálnr, að nú skyldi hann
v’eita villinrönnunum nákvænrar gætur,
Irvort þeir væru á næstu grösunr, og ef svo