Nýjar kvöldvökur - 01.01.1948, Blaðsíða 169

N. Kv.
FLINK STÝRIMAÐUll
159
„Guð gæfi, að mér mætti auðnast að lifa
eins og liann lifði og deyja eins og hann
dó!“
Hinn hugprúði og trygglyndi piltur lok-
aði nú augunum á gamla Flink vini sínum
og J únó sótti brezka fánann, sem þau sveip-
uðu líkið innan í. —
Nú var skipstjóri skonnortunnar stíginn
á land til að ræða um það við Grafton, hve-
nær hann gæti orðið tilbúinn. Þeim kom
saman um, að daginn eftir skyldi farangur
hans allur umbúinn og flytjast til skips, og
svo gætu þeir lagt upp í heimferðina daginn
eftir. — Þennan sama dag lét skipstjórinn
smíða líkkistu um Flink og taka gröfina að
honum á þeim stað, sem hinn látni hafði
sjálfur til tekið.
En hvað skyldi gera við skepnurnar? Taka
þær með sér, eða skilja þær eftir á eynni?
„Við skiljum þær eftir,“ sagði Grafton. „Það
gæti komið fyrir, að fleiri yrðu fyrir þeirri
óhamingju, að stranda þarna, og þá væri
gott fyrir þá að liafa skepnurnar að grípa
til.“
Einnig skildi hann eftir talsvert af bús-
áhöldum og öðru dóti og skrani, sem getur
komið sér vel að grípa til fyrir skipbrots-
menn. Það varð loks tiltölulega heldur fátt,
sem hann með sér flutt i og tók því eigi lang-
an tíma að búa um það og flytja t il skips.
Snemma að morgni kom bátur í land og
sótti dótið.
Nú var það eitt eftir, að jarðsetja gamla
Flink.
Nú, er ró og friður aftur var á kominn
•eftir allar geðshi'æringar, ókyrrleika og ólgu
undanfarinna daga, fór Graftonsfjölskyldan
fyrst að átta sig á því, livað hún hafði
misst við fráfall gamla Flinks. Þeirra trygg-
asti og fórnfúsasti vinur, stoð þeirra og
stytta í öllum þeirra margháttuðu raunum,
var nú frá þeim tekinn. Malajiskt spjót
hafði stungist í gegnum eitt hið göfugasta
hjarta, sem hægt var að hugsa sér. Þarna
höfðu þau hjón orðið á bak að sjá manni,
sem æfinlega var reiðubúinn til að fórna sér
fyrir þau og börn þeirra. — Og svo bættist
ofan á, og það var sárast af öllu, að Tom,
sonur þeirra, var orsök í þessum sorglega
dauða hans, þótt óbeinlínis væri. Þau sátu
stúrin og harmþrungin mikið af kvöldinu
yfir líkinu, og ræddu um framkomu alla,
fórnfýsi, dugnað og fyrirhyggju þessa fá-
gæta, gamla manns, sem víst átti fáa sína
líka að trúfesti og ósérplægni. Sannarlega
hefði nú verið ánægjulegt, að hann hefði
verið á lífi og getað flutzt með þeim til
Sidney og lifað hjá þeim í ellinni, eins og
hann hafði svo marg verðskuldað.
Það dinnndi nú óðum, en þó gat Grafton
enn séð til að lesa vel viðeigandi kafla úr
ritningunni fyrir fjölskyldu sína; svo las
hann lijartnæma bæn að lokum Síðan var
gengið til sængur. —
Morguninn eftir var risið úr rekkju með
sólaruppkomu. Það var ýmislegt smávegis,
er eftir var að taka saman, og það mátti bú-
ast við þeim Osborn skipstjóra skonnort-
unnar í land á hverri stundu. Sömuleiðis
hlutu skipverjar bráðum að fara að koma í
land með líkkistuna, sem smíðuð var á skip-
inu að beiðni Graftons, og skyldi hún vera
svo vönduð, sem föng voru á.
„Nú eru þeir á leið með kistuna," til-
kynnti Vilhjálmur, sem öllu hafði gefið
vandlegar gætur. Skömmu síðar komu þeir
berandi kistuna milli sín, og var Flink sál.
þegar lagður í hana og lokið skrúfað á hana.
Grafton og fjölskylda hans höfðu nú í sein-
asta sinn séð hið sér svo kæra og sviphreina
andlit vinarins, sem allt vildi í sölurnar
leggja fyrir þau — og nú seinast Hfið!
Allt var nú undir jarðarförina búið.
Brezki fáninn var breiddur yfir kistuna og
sex hásetar báru hana á öxlum sér upp á
hæðina hjá lindinni. Svo var liún látin síga
niður í gröfina og Grafton kastaði á hana
rekunum, og síðan var mokað ofan í gröf-
ina. Þögul og alvarleg gekk svo hin fámenna
líkfylgd heim frá gröfinni, heim í húsið, er