Eimreiðin - 01.01.1931, Blaðsíða 40

20
TILRAUN DR. HEIDEGGERS
EIMREIÐIN
Ieiðbeiningar, þar sem fyrir
ykkur liggur nú í annað sinn
að mæta freistingum og hætt-
um æskualdursins. Hugsið um,
hvílík synd og skömm það
væri — þar sem þið standið
svo óvenju vel að vígi — ef
þið yrðuð ekki fyrirmynd alls
æskulýðs aldarinnar að dygð-
um og vizku«.
Virðulegir vinir doktorsins
svöruðu engu til, en hlógu
við lágt gamals manns hlátri,
því að þeim þótti býsna hlægi-
legt að láta sér detta í hug,
að þau mundu skeika aftur
frá réttri braut, þar sem
alkunnugt væri, að iðran fylgdi
jafnan glappaskofum.
»Drekkið þá«, mælti doktor-
inn, um leið og hann hneigði
sig. »Mig gleður það, að mér
skuli hafa tekist að velja svo
vel mannsefnin í tilraun mína«.
Með titrandi höndum hófu
þau glösin að vörum sér. Ef
vökvinn væri í raun réttri
gæddur þeim eiginleikum, er
dr. Heidegger eignaði honum,
mundi leitun hafa verið á öðr-
um fjórum mannlegum verum,
er þarfnast hefðu þessa drykkj-
ar jafnátakanlega og þau.
Alt útlit þeirra benti á, að
þau hefðu aldrei reynt, hvað
æska var eða lífsgleði, en
hefðu orðið til fyrir einhvers-
konar ellióra náttúrunnar,
hefðu jafnan verið náfölir,
örvasa, blóðlausir vesalingar,
er sátu nú álút kringum borð
doktorsins, án þess að með
sálum þeirra eða líkömum
fælist sá lífsneisti, að þau
gætu fjörgast við tilhugsunina
eða líkindin um að geta orðið
ung í annað sinn. Þau bergðu
á vatninu og settu glösin
aftur á borðið.
Það var ekki um að villast,
að nálega þegar í stað varð
breyting til batnaðar á útliti
þeirra allra, ekki óhkt því er
vænta hefði mátt eftir glas af
dýru víni, og jafnframt brá
skyndilega skínandi ljóma yfir
andlit þeirra allra í senn.
Heilbrigður roði færðist í
kinnarnar, í staðinn fyrir ösku-
gráa litinn, er gert hafði það
að verkum, að þau líktust í
framan liðnu líki. Þau störðu
hvort á annað, og gátu ekki
annað ætlað en að einhver
töfrakraftur væri í raun réttri
tekinn að má burtu hinar
djúpu, dapurlegu rúnir, er
faðir Tími var svo lengi búinn
að rista á ásjónu þeirra.
Wycherly ekkja fór að laga
hattinn á sér, því að henni
fanst, að hún væri nærri orðin
sómasamlegur kvenmaður.
»Gefðu okkur meira af
þessu undursamlega vatni!«
hrópuðu þau í ákafa. »Við