Eimreiðin - 01.01.1931, Side 114

94
MÆRIN FRÁ ORLEANS
eimreiðin
rósemi yfir öllu. Náffúran var að lofa skapara sinn. Unga
stúlkan sezt á lítinn bekk í garðinum, ómar kirkjuklukknanna
frá þorpskirkjunni berast þýðlega að eyrum hennar. Hún hrífst
af yndisleik lífsins og náttúrunnar, og hvenær eru menn nær
guði sínum en úti í náttúrunni sjálfri á heiðbjörtum sumar-
degi? Alt í einu verður henni litið upp frá sæti sínu. Henni
finst sem hún sjái tvær verur, sem líkist helgra manna mynd-
um, sem standa í litlu kirkjunni hennar. Hún heyrði þær
áminna sig um að lifa góðu og grandvöru líferni, því að guð
hefði valið henni veglegan starfa. Þær sögðu henni, að þær
væru hin heilaga Katarína og hin heilaga Margrét, sendar af
guði til þess að færa henni þennan fögnuð. Unga stúlkan gat
ekkert sagt, ekki hreyft sig, aðeins grátið af gleði. Slíkt kom
fyiir aftur og aftur, en þetta hefur varla virzt henni undarlegt.
né foreldrum hennar. Hún sagði þeim að líkindum ekki frá
því. A miðöldum voru aðrir tímar en nú. Þá héldu menn, að
djöflar og englar gengju hér á jörð ljósum logum, og köll-
uðu þá ekki alt ömmu sína. En eftir því sem árin liðu, og
stríðið og skelfingarnar urðu meiri og háskalegri, urðu raddir
þessar háværari og gerðu meiri kröfur til hennar. Henni var
sagt, að rétti ríkiserfinginn, sem bar konungsnafn, nefði eftir
dauða föður síns, sem andaðist geðveikur 1422, falið sig >
einum afkima landsins, og ríkið alt fult af fjendum. En hann
hefði ekkert vald í ríkinu, hann væri ekki enn krýndur kon-
ungur. Það var siður að krýna frönsku konungana í Reims á
Norður-Frakklandi, og þótti enginn réttnefndur konungur, sem
eigi var þar krýndur. En nú var Reims í höndum Englend-
inga, og engin leið til þess að koma hinum ókrýnda konungj
þangað, og flestir virtust fallnir frá honum. ]eanne heyrði
menn segja, að Orleans væri lykillinn að hinu ljúfa Suður-
Frakklandi, en um þá borg sætu Englendingar og sæktu hana
með mesta ákafa, og hefðu borgarbúar hvað eftir annað sent
boð til konungs um liðveizlu, því að ef Orleans væri unnin,
væri úti um Frakkland. — Þá var það, að erkiengillinn Mikael
birtist ]óhönnu og krefst hvorki meira né minna af hennienþess,
að hún skuli hervæðast, leysa Orleans úr umsátinni, flytja kon-
unginn til Reims, til þess að hann verði réttkrýndur konungur
Frakklands. —
Vafalaust hefur það kostað ungu stúlkuna mikla baráttu og
umhugsun, hvort hún ætti að trúa foreldrum sínum fyrir þessu
eða ekki. Menn skilja ef til vill mótspyrnu foreldranna. Faðir
hennar kvaðst heldur vilja drekkja henni í dýki en hætta henni
meðal hermanna. En hún brást ekki sínum himnesku boðberum-
Með óbifanlegri trú og trausti á sannfæringu sína stendur
hún sem stríður klettur upp úr ólgandi hafi hindrana og and-