Eimreiðin - 01.01.1931, Qupperneq 116

96
MÆRIN FRA ORLEANS
eimreiðiN
mikið um mál hennar, og voru skiftar skoðanir manna á henni.
Hirðmeyjarnar hlökkuðu til þess að sjá bessa sterku og státnU
stúlku, fanst einhver >spennandi« æfintýraljómi leika um per-
sónu hennar. En prestarnir, liðsforingjarnir og stjórnmála-
mennirnir, þeir hrisiu höfuðið og reyndu að fá konunginn,
sem í raun og veru var lítið annað en verkfæri í höndum
þeirra, til þess að taka ekki á móti henni. Þetta væri fávís
bóndastúlka, sem hlyti að vera rugluð, þar sem hún héldi, að
hún gæti gert það, sem hvorki stjórnmálavizka eða hervald
hefði komið í framkvæmd. Og sumir klerkarnir ympruðu á
því, að hún hlyti að vera verkfæri í höndum djöfulsins. En
hin ógæfusama Orleans hafði einnig fengið fregnir af henni,
og sendi boðbera eftir boðbera eftir henni. 011 þjóðin mændi
til hennar vonaraugum og krafðist þess, að konungur tæki við
henni og styrkti málstað hennar. Þess vegna var tekið á móti
henni við hirðina, en til þess að reyna hana faldi konungur
sig, sem sannarlega hafði ekki mikið konunglegt við sig, meðal
hirðmanna sinna, til þess að hún skyldi síður bera kensl á sig-
Svo er Jeanne leidd inn í höllina. Ljósadýrðin bregður ofbirtu
í augu hennar, hún stendur um stund þögul, horfir í kringum
sig, gengur síðan rakleitt til konungs og segir: »Göfugi ríkis-
arfi. Eg er mærin Jóhanna, drottinn himinsins hefur boðið
mér, að þér skylduð verða krýndur og smurður konungur >
Reims og að þér verðið fulltrúi hins himneska konungs á
Frakklandi«. Allir undruðust. Hvernig gat hún þekt konung'
inn, sem hún hafði aldrei áður séð, meðal fleiri hundruð hirð-
manna? Þetta hlaut að vera eitthvað yfirnáttúrlegt. Konung-
urinn tók í hönd hennar, leiðir hana inn í hliðarherbergi. Þar
tala þau saman stutta stund. Þegar þau koma aftur, sáu allir,
að konunginum var mikið brugðið. Jeanne d'Arc hafði náð
honum fullkomlega á vald sitt. — En enginn vissi hvað þeim
fór í milli. Nú fyrst sáu klerkarnir og aðalsmennirnir, sem
höfðu haft konunginn algerlega í vasa sínum, hve hættulegan
keppinaut þeir höfðu fengið. Þeir létu því lærða guðfræðinga
þvæla hana með spurningum, til þess að reyna að sannfæra
fólkið um, að hún væri frá djöflinum send, en ekki frá guði,
— En þeim tókst það ekki. Þeir kröfðust kraftaverka, til þess
að, hún sýndi að orð hennar væru sannleiki. Hún svarar þeim=
»Ég er ekki komin hingað til þess að gera kraftaverk. Mín
köllun er að leysa Orleans úr umsátinni. Fáið mér lið mikið
eða lítið. Svo fer ég af stað«. Þá sögðu menn, að þegar guð
ætlaði að frelsa Frakkland, þyrfti hann líklega ekki hermenm
Hún svaraði aðeins: »Það eru hermennirnir, sem bera vopnin,
en það er guð, sem gefur sigurinn*. Stöðugt streymdu til
hennar fleiri og fleiri aðdáendur, og þjóðin franska ákvað með