Eimreiðin - 01.04.1932, Síða 48

168
JOHN MASEFIELD
EIMKEIÐiN
sinni. Kemur sú frétt honum til að hverfa aftur á fornar
stöðvar. Þegar fundum þeirra ber saman, vaknar ást Mary 2
honum á ný, og hún hleypur á brott með honum, en seg>r
þó manni sínum frá þeirri fyrirætlan sinni.
Una ættingjar Lionels málalokum þessum hið versta, en
Lionel, sem vissi að Mary unni honum ekki, vildi eigi þrönsva
henni til samvista við sig. Þau Mary og Michael setjast
nú að í nágrenni Lionels. Fer ekki hjá því, að þeir hittist
keppinautarnir, og eigi lýkur fundum þeirra alt af friðsam-
lega. Kemur þar að lokum, að þeir berjast úti á akri,
særist Lionel til ólífis. Biður hann þá Michael að sækja ser
vatn að drekka, en þegar hann er að færa honum það, rekur
Lionel hann í gegn með hníf, sem hann hafði leynt á ser.
Þegar Mary kemur að, er Michael dauður og Lionel að
dauða kominn. Heyrir hann það síðstra orða, að hún harmar
sáran dauða Michaels. Lík beggja eru flutt heim á Occleve-
bæ. Vakir Mary við það heila nótt að tína og bera heim
fegurstu vorblómin, sem hún getur fundið, til þess að skreyt3
með þeim hinsta beð elskhuga síns. Að þeim starfa Ioknum
deyr hún í dögun.
Verið getur, að sumum finnist ljóðsaga þessi eigi bera
nægan svip virkileikans, að Mary hagi sér ekki sem sveita-
stúlkur myndu gera í hennar sporum. En þess er þá a^
gæta, að skapgerð hennar er efldari þáttum ofin heldur
en alment gerist. Og að öllu samanlögðu er Daffodil Fields<
ef til vill, ágætust þessara víðfrægu ljóðsagna Masefields. ^ir
kvæði þessu hvílir meiri tignarblær heldur en nokkuri hinna
ljóðsagnanna, ekki sízt sökum þess, að bragarhátturinn er
hægari og hátíðlegri. Skáldið gefur eigi tilfinningum sínum 0
lausan tauminn. Þær eru sem þung undiralda — hálffaknn
eldur, en frásögnin fyrir það stórum áhrifameiri, og óvíða
tekur Masefield ljóðformið fastari tökum. Hvergi eru mann-
lýsingar hans gleggri. Með einni vísu bregður hann stundum
upp mynd bæði af ytri ásýnd og skapgerð persónanna, t-
af Mary. Meistarabragur er einnig á náttúrulýsingunum í Þessrl
kvæði. Fimlega og frumlega notar skáldið fíflana (daffodilsl-
Með lýsingu á þeim enda allir höfuðkaflar kvæðisins. Hversu
lágar og illar sem hvatir þeirra kunna að vera, er við soS'