Eimreiðin


Eimreiðin - 01.04.1932, Page 62

Eimreiðin - 01.04.1932, Page 62
182 KOLFINNA EIMREIÐIN þeirri von að þekkja þar skugga hans, sem hún leitaði að. En það var árangurslaust. Átti hún að fara inn? Þetta var ekki fyrsta næturferðin hennar til þessa kvalastaðar. Hun hafði komið inn og orðið fyrir háði og ruddaskap drukkinna karlmanna og glotti hótel-kvennanna. Aðeins einu sinni haföi henni tekist að fá Vilhjálm heim. — Hún leit á fatagarmana og flaksandi hárið. Það hefði þurft minna til þess að koma háfættu tildurrófunum á hótelinu til að hlæja. En hvað gerð' það til? — Ef Vilhjálmur væri inni, myndi hann reka upp skellihlátur þegar hann sæi hana, hlátur, sem nísti hana sárar en öll vein jarðarinnar til samans. Hún þekti Vilhjálm, þegar hann var drukkinn. Það var eins og ótal illir andar hefðu tekið sér bústað í honum. Svo myndi hann hella yfir hana öllum þeim svívirðingum, sem hann kynni og reka hana sjálf' ur út í bylinn. — Nei, hún ætlaði ekki að þola þetta í eltt skifti enn. Hún ætlaði aldrei að stíga fæti í þetta saurug3 hús, þetta hús, sem hún hataði. Og hún sneri heim á leið- — I myrkrinu og bylnum komu allar ógnirnar til hennar aftur, þessar hryllilegu myndir. — Var hún þá svona huglaus. að hún þyrði ekki að fara inn í kofann til þess að vita, hvort Vilhjálmur væri þar? Til hvers hafði hún farið út? Eða var hún orðin móðursjúk? Hvers vegna gat hún ekki sofið róleS3 heima? Hví kærði hún sig ekki kollótta um þetta alt — unl þennan mann, sem var að tæta hana sundur lifandi? Hvers vegna fór hún ekki í burtu með drenginn og lofaði Vilhjálm1 að sigla sinn eigin sjó? — Ást? — Nei, vitfirring. Hún hlaut að vera vitskert. Það var eina skýringin. Kolfinna opnaði dyrnar hljóðlega. Vilhjálmur var ókom»in- Halldór svaf. Hún hafði ekki mátt til að afklæða sig, heldur lét fallast niður á stól. Þar sat hún eins og steingervingur og beið hins miskunarlausa morgundags. Vilhjálmur kom heim undir morgun. Hann var svo drukkinn, að honum þótti ekk ert undarlegt, þó að Kolfinna væri á fótum. Þegar Halidór var á þrettánda árinu, veiktist Vilhjálmur snögglega. Hann lá lengi rúmfastur. Kolfinna sá brátt, a það var ekki til nema einn endir á þeim veikindum. k' fagurt sumarkvöld dó hann. Sólin skein inn um litla gluggann'
Page 1
Page 2
Page 3
Page 4
Page 5
Page 6
Page 7
Page 8
Page 9
Page 10
Page 11
Page 12
Page 13
Page 14
Page 15
Page 16
Page 17
Page 18
Page 19
Page 20
Page 21
Page 22
Page 23
Page 24
Page 25
Page 26
Page 27
Page 28
Page 29
Page 30
Page 31
Page 32
Page 33
Page 34
Page 35
Page 36
Page 37
Page 38
Page 39
Page 40
Page 41
Page 42
Page 43
Page 44
Page 45
Page 46
Page 47
Page 48
Page 49
Page 50
Page 51
Page 52
Page 53
Page 54
Page 55
Page 56
Page 57
Page 58
Page 59
Page 60
Page 61
Page 62
Page 63
Page 64
Page 65
Page 66
Page 67
Page 68
Page 69
Page 70
Page 71
Page 72
Page 73
Page 74
Page 75
Page 76
Page 77
Page 78
Page 79
Page 80
Page 81
Page 82
Page 83
Page 84
Page 85
Page 86
Page 87
Page 88
Page 89
Page 90
Page 91
Page 92
Page 93
Page 94
Page 95
Page 96
Page 97
Page 98
Page 99
Page 100
Page 101
Page 102
Page 103
Page 104
Page 105
Page 106
Page 107
Page 108
Page 109
Page 110
Page 111
Page 112
Page 113
Page 114
Page 115
Page 116
Page 117
Page 118
Page 119
Page 120
Page 121
Page 122
Page 123
Page 124

x

Eimreiðin

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Eimreiðin
https://timarit.is/publication/229

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.