Eimreiðin - 01.04.1932, Qupperneq 62

182
KOLFINNA
EIMREIÐIN
þeirri von að þekkja þar skugga hans, sem hún leitaði að.
En það var árangurslaust. Átti hún að fara inn? Þetta var
ekki fyrsta næturferðin hennar til þessa kvalastaðar. Hun
hafði komið inn og orðið fyrir háði og ruddaskap drukkinna
karlmanna og glotti hótel-kvennanna. Aðeins einu sinni haföi
henni tekist að fá Vilhjálm heim. — Hún leit á fatagarmana
og flaksandi hárið. Það hefði þurft minna til þess að koma
háfættu tildurrófunum á hótelinu til að hlæja. En hvað gerð'
það til? — Ef Vilhjálmur væri inni, myndi hann reka upp
skellihlátur þegar hann sæi hana, hlátur, sem nísti hana sárar
en öll vein jarðarinnar til samans. Hún þekti Vilhjálm, þegar
hann var drukkinn. Það var eins og ótal illir andar hefðu
tekið sér bústað í honum. Svo myndi hann hella yfir hana
öllum þeim svívirðingum, sem hann kynni og reka hana sjálf'
ur út í bylinn. — Nei, hún ætlaði ekki að þola þetta í eltt
skifti enn. Hún ætlaði aldrei að stíga fæti í þetta saurug3
hús, þetta hús, sem hún hataði. Og hún sneri heim á leið-
— I myrkrinu og bylnum komu allar ógnirnar til hennar
aftur, þessar hryllilegu myndir. — Var hún þá svona huglaus.
að hún þyrði ekki að fara inn í kofann til þess að vita, hvort
Vilhjálmur væri þar? Til hvers hafði hún farið út? Eða var
hún orðin móðursjúk? Hvers vegna gat hún ekki sofið róleS3
heima? Hví kærði hún sig ekki kollótta um þetta alt — unl
þennan mann, sem var að tæta hana sundur lifandi? Hvers
vegna fór hún ekki í burtu með drenginn og lofaði Vilhjálm1
að sigla sinn eigin sjó? — Ást? — Nei, vitfirring. Hún hlaut
að vera vitskert. Það var eina skýringin.
Kolfinna opnaði dyrnar hljóðlega. Vilhjálmur var ókom»in-
Halldór svaf. Hún hafði ekki mátt til að afklæða sig, heldur
lét fallast niður á stól. Þar sat hún eins og steingervingur
og beið hins miskunarlausa morgundags. Vilhjálmur kom heim
undir morgun. Hann var svo drukkinn, að honum þótti ekk
ert undarlegt, þó að Kolfinna væri á fótum.
Þegar Halidór var á þrettánda árinu, veiktist Vilhjálmur
snögglega. Hann lá lengi rúmfastur. Kolfinna sá brátt, a
það var ekki til nema einn endir á þeim veikindum. k'
fagurt sumarkvöld dó hann. Sólin skein inn um litla gluggann'