Eimreiðin - 01.04.1932, Qupperneq 97

EIMREIÐIN þegar ég VARÐ MYRKFÆLINN 217
í einni svipan fleygði ég frá mér skörungnum, sinti ekkert
kögglana, en tók til fótanna og hentist í loftköstum fram
Söngin og komst til baðstofu nær dauða en lífi af hræðslu
toröi samt ekki að segja frá hvar ég hefði verið, eða hvað
fyrir mig hafði borið, en sat eins og brúða grafkyr og skikkan-
'®Sur á rúminu mínu það sem eftir var dags og alt kvöldið
*'ka> innilega sæll af því að hafa sloppið frá taðkarlinum, án
^ss að hann næði í mig, Daginn eftir fékk eldakonan mér
n°kkra köggla, sem hún sagðist hafa fundið á hlóðarstein-
|nurn. Þá trúði ég henni fyrir því, sem ég heyrði til taðkarls-
Uis. Þessu sagðist hún alt af hafa búist við, og það gerði mig
enn þá sannfærðari. Hitt sagði hún mér ekki, að hún hafði
Sniámsaman tekið þannig af taðstálinu, að það hrundi loks af
slálfu sér 0g olli skruðningnum.
En upp frá þessu varð ég svo myrkfælinn, að ég þorði
ekki einn saman um þvert hús að ganga og var sannfærður
u,n> að göng, skot og krókar væru aðsetur einhverra ókinda
eða drauga, sem voði væri að verða í vegi fyrir, er þeir færu
a kreik, þegar dimma tæki. Þessi myrkfælni-hræðsla þjáði mig
^lög alt fram að tvítugsaldri og olli mér oft mikilla óþæg-
'nda og hreint og beint kvalar, einkum við óumflýjanleg úti-
s*°rf í dimmu, svo sem fénaðarhirðingu, ferðalög o. fl., þar
ég losnaði við þessa hræðslu á jafn skjótan hátt og ég
*ekk hana.
Betra hefði mér verið, að mér hefði ekki verið ógnað með
tabkarli eða annari ófreskju, sem fullorðið fólkið vissi vel
aö ekki var til, heldur sagt hvað hlotist gæti af því, éf ég
dfeifði út eldinum, eða þó ég gerði nú ekki annað en að
drepa hann, svo hvorki yrði hægt að elda matinn eða kveikja
,0S- Eg býst við að mér hefði skilist, að hvorugs af þessu var
án að vera, því fá almúgabörn fengu þá meiri mat en
Pau þurftu, og öll börn eru Ijóselsk. En ef eldur drapst á bæ
gat orðið allmiklum erfiðleikum bundið að fá hann
:tur, því venjulega þurfti að fara — hverju sem
v'ðraði — til næsta bæjar til þess að sækja eld. Var þá farið
P'pö kirnu, kopp eða lítinn pott, og skánarmolar eða tað-
_°2slar, sem lifandi glóð var í, fengin og flutt í þessu íláti
a milli bæjanna.
P3 daga,
kyeiktan s