Eimreiðin - 01.04.1932, Qupperneq 101

e‘Mreiðin
KREUTZER-SÓNATAN
221
u eðlishwötunum. Ég mintist nú fyrst, hvernig þau höfðu litið
um kvöldið, meðan þau að lokinni Kreutzer-sónötunni
«piluðu lag eitt, svo þrungið ástarbríma, að nálgaðist skort
a velsæmi.
»Hvernig gat mér dottið í hug að fara í þetta ferðalag?*
Sa9ði ég við sjálfan mig, er ég mintist svipbrigðanna á and-
'■lum þeirra þetta kvöld. Var það ekki deginum ljósara þá
strax, að komið var á fult samkomulag með þeim! Var ekki
^uðséð strax þetta kvöld, að þau höfðu rutt öllum hömlum
Ur uegi og að þau hálfblygðuðust sín bæði, og þó einkum
^ún, fyrir það, sem orðið var!
Eg sé enn í huganum þetta vandræðalega og munúðga
bros, sem lék um andlit hennar, þar sem hún sat og þerraði
at sér svitann með vasaklútnum, þegar ég gekk að hljóðfærinu
þeirra. Þau vöruðust að líta hvort á annað, en þó tók ég
ehir því við kvöldborðið, þegar hann helti á glas fyrir hana,
að þau litu hvort á annað og brostu bæði örlítið og í laumi.
Endurminningin um þetta augnatillit og örveika bros fylti mig
st{elfingu.
»Það er úti um alt!« hljómaði í hug mér. En undir eins
a eftir fanst mér sem önnur rödd segði: »Þetta er tóm
'niyndun. Það getur ekkert hafa komið fyrir*.
Mér leið illa í myrkrinu og kveikti á eldspýtu. En þá fanst
^nér litla herbergið með gulu veggfóðrinu enn ömurlegra,
Syo að ég flýtti mér að slökkva á eldspýtunni, eftir að
hafa kveikt mér í vindlingi. Þegar hugsanirnar þyrlast um í
hofði manns, er gott að reykja, til að sefa skapsmunina.
Eg reykti hvern vindlinginn á fætur öðrum, til þess að veikja
dómgreind mína og verða laus við allar þær mörgu mótsagnir,
Sem fyltu hug minn. En mér kom ekki dúr á auga alla nótt-
■na. Fyrir dögun vakti ég þjóninn, því ég hélt ekki óvissuna
ut lengur, skipaði honum að fara og útvega pósthesta handa
^ér, skrifaði síðan þinginu nokkur orð um, að ég hefði orðið
að hverfa til Moskva í brýnum erindagerðum og bað um, að
e,nn meðlima þess yrði settur í minn stað.
Klukkan átta um morguninn settist ég í póstvagninn og
la9ði af stað«.