Eimreiðin - 01.04.1932, Blaðsíða 103

ElMREIDIN
KREUTZER-SÓNATAN
223
a vagninum, greiðslan fyrir vinnuna við hana og dvöl mín á
Sistihúsinu, þar sem ég drakk te og rabbaði við gestgjafann.
^ndir rökkrið var alt tilbúið og aftur haldið af stað. Það var
®nn ánægjulegra að ferðast um nóttina en verið hafði daginn
a undan. Það var nýtt tungl, nóttin svöl og heið, vegurinn
a9ætur, hestarnir viljugir og ökukarlinn kátur. Eg naut ferða-
a9sins til fulls án þess að hugsa um hvað biði mín. Ef til
naut ég þess til fulls, af því ég vissi hvað beið mín —
°9 að ég var nú að segja skilið við unaðssemdir lífsins.
En þessi rósemd varaði aðeins þangað til ég kom á járn-
r3utarstöðina. Þá misti ég aftur valdið yfir tilfinningum mín-
Uln> og ég var ekki fyr seztur inn í járnbrautarklefann en
°rmur afbrýðinnar tók að naga mér um hjartarætur. Eg leið
nræðilegar sálarkvalir, svo hræðilegar, að ég gleymi því aldrei
meðan ég lifi. Ég vissi ekki hvort þetta stafaði af því, að
gerði mér í hugarlund, að ég væri nú sama sem kominn
ne'm, eftir að lestin var lögð af stað, eða af því að ferðalög
m®ð járnbrautum hafa yfirleitt æsandi áhrif á taugarnar. Ég
v*si það eitt, að undir eins og ég var kominn inn í klefann
m»sti ég alla stjórn á sjálfum mér. Hver myndin annari verri
SVe»f mér fyrir hugskotssjónum. Æst ímyndunarafl mitt hljóp
með mig í gönur. Afbrýðisemin blossaði upp, svo það var
ems og ég stæði í ljósum loga. Allar þessar myndir voru um
m,t og hið sama — um það, sem væri að gerast heima og um
nað, hvernig 'hún drægi mig á tálar. Hárin risu á höfði mér
sársauka og reiði, en það undarlega gerðist jafnframt, að
mer fanst sem smánin og niðurlægingin gerðu mig ölvaðan,
£V| ég varð alveg fanginn af þessum hugarsýnum, gat
nyorki rifið mig frá þeim né útrýmt þeim eða hætt að seiða
n®r fram. Og því lengur sem ég virti þessar tálmyndir fyrir
mer, því sannfærðari varð ég um, að það væri alt rétt og
Satt> sem þær voru að sýna. Mér fanst það, hve skýrt ég sá
Pær fyrir mér, bein sönnun þess, að þær væru í raun og
Veru sannar. Það var eins og einhver djöfull hefði tekið sér
ólfestu hið innra með mér og hvíslaði að mér hinum ægi-
e9ustu fullyrðingum. Þannig mintist ég ummæla, sem ég hafði
neYrt elzta bróður Truchatschévskis eitt sinn láta sér um
mUnn fara fyrir Iöngu síðan, og ég fann einhverja einkennilega