Eimreiðin - 01.04.1932, Síða 106

226
KREUTZER-SÓNATAN
eimREIÐ'N
sæti, þó að þar væri svo fult af óhreinindum og reykjarsvælu'
að ég hefði varla fengið mig til að fara þangað inn undir
nokkrum öðrum kringumstæðum. Eg settist þarna við hliðina
á Gyðingnum, sem var í meira lagi skrafhreifur og lét vaða
á súðum. Hver fyndnin rak aðra hjá honum, en þó að eS
hlustaði á hann, skildi ég ekkert af því, sem hann sagði, þvl
hugur minn var fjötraður við það sama og áður. Karlinn tók
eftir þessu og bað mig um að vera ekki eins og drumbur-
Þá stóð ég á fætur og hélt aftur inn í klefa minn.
»Ég verð nú að athuga vel, hvort nokkur ástæða er til að
halda, að ég hafi rétt fyrir mér«, hugsaði ég með sjálfun1
mér, »og hvort það er ekki fjarstæða að kvelja sjálfan sið
þannig*. Svo reyndi ég að hugsa rólega, en það mistókst
gersamlega, og áður en varði ólgaði blóðið í æðum mer.
en fyrir hugskotssjónum mínum svifu allskonar ömurlegar
myndir.
Ég mintist þess nú, hve afbrýðisemin hafði oft leikið nuS
grátt áður, og að alt af hefði ég þó að síðustu séð, að grun'
semd mín væri ástæðulaus. Hvers vegna skyldi ekki eins fara
nú! Lang-sennilegast var, að ég mundi koma að henni sof'
andi í rúmi sínu. Hún mundi vakna og fagna því, að ég værl
kominn heim aftur, og ég mundi sjá það af svip hennar oS
látbragði, að hún væri alsaklaus og að ekkert hefði konúð
fyrir. Og gleði mín mundi verða mikil! . . . »Nei, kunninS1’
svona greitt gengur það nú ekki í þetta sinn. Þú getur ómÖgU'
lega búist við því!« greip einhver púkinn fram í fyrir mér
og svo hófst sama kvölin að nýju.
Þessi kvöl var með öllu óþolandi. Ef ég ætti að koma 1
veg fyrir að ungur maður slepti sér út í ólifnað, mundi eS
ekki fara með hann á spítala fyrir sýfilissjúklinga, til þess a
sýna honum eymdina þar, heldur opna fyrir honum sál mma
eins og þar var umhorfs þetta kvöld, svo hann fengi að s]a
alla þá djöfla, sem rifu hana og slitu með klónum. Það, seju
kvaldi mig mest, var meðvitundin um, að ég réði alls eK
yfir konunni minni, þó að rétturinn til þess væri skilyr^lS
laust mín megin. Ég gat hvorki gert honum eða henni
urn skapaðan hlut. Þau áttu sig sjálf, bæði tvö. Hann mun
náttúrlega — eins og Vanka kjallarameistari undir gálganum