Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 47

kimretrin
(iISTING I KEYKJAVIK
27
liálfmyrku ganga; — tíminn reyndist inér yfirleitt mjög afstætt
liugtak í nótt. En loksins fann ég frakkann minn og hattinn.
Þeir héngu á snaga, sem var aft' minnsta kosti þriggja metra lang-
ur og nægilegur fyrir stærðar gistihús, en ekki sáust þar önnur
föt. Og meðan ég var að fara í frakkann, fann ég að loftið þarna
á ganginum var ákaflega þungt og innibvrgt. Það slæddist að mér
ónotabeygur, því að þögnin var eins og í mannlausu húsi, já,
eins og í byggingu, sem liefur staðið auð árum saman.
Eittlivað var hogið við útgönguna, en aldinnnt var í andyr-
inu, svo ég sá ekki, hvernig búið var um dyrnar. En læstar voru
l>ær og enginn lykíll í skránni. Mér varð skrambi illa við, þegar
ég uppgötvaði það; ég þreif í snerilinn og kippti honum að mér
af öllu afli, en þá veitti læsingin ekki hina minnstu mótstöðu,
hurðin skall í fangið á mér og meiddi mig. 1 sama bili brá fyrir
sterkri brunalykt, en ég gaf mér engan tíma til að atliuga liana
nánar, því einmitt á því augnabliki greip hræðslan inig; ég
skyldi dyrnar eftir opnar og stökk í ofboði út á strætið. Ekki
vissi ég þó, livað ég óttaðist, enda áttaði ég mig von bráðar og
nam staðar. Mér varð þá fyrst fyrir að athuga livar ég væri
staddur í bænum.
Það var blæjalogn og kyrrð, en kingdi niður snjó. Ekki var
mjög dinunt þrátt fyrir snjókomuna, því tungl mun vera í fyll-
ingu. Ég var staddur við austanverðan Austurvöll.
Já, það var ekkert um að villast: ég var staddur við Austur-
völl austanverðan! Og nú þótti mér fara að versna í því. Mér er
dável kunn húsaskipan í öllum þeim byggingum, sem þarna eru,
og íbúðin, sem ég var að vfirgefa rétt í þessu, gat hvergi ver-
ið þar!
Ég stóð þarna lengi í logndrífunni og reyndi að átta mig á
þessu, en árangurslaust. Og ég varð æ þreyttari og syfjaðri; það
hlaut að vera langt liðið á nótt? — Uppi í Þingholtum á ég kunn-
mgja, sem ég er alltaf velkominn til, hvað sem nóttinni líður.
Þangað varð ég að komast.
Ég gekk af stað. Lognmjöllin þyrlaðist niður eins og þétt, livítt
fjaðrafok, mjúklega og svæfandi. Mér leið í brjóst öðruhvoru á
göngu minni, eina og eina sekúndu, og vissi naumast, livar ég
fór. Þreytan var alveg að gera út af við inig. Vegurinn varð mér
óskiljanlega langur upp í Þingholtin.