Eimreiðin - 01.01.1944, Síða 56

30
HVERS Á ITHOMAS] HARDY AÐ GJALDA'Í bimkeiðin
hliðin. Um liana skal ég vera fáorður, því að enda þótt ég liafi
ekki mikið ritað, þa munu þó íslendingar almennt telja sig kunna
skil á því, livort ég kann á penna að halda eða ekki. Það er
mér hneisulaust að játa, að um þetta er mér meir áfátt en ég
vildi óska. Mundi og margur verða að gera sömu játningu, ef
hann hefði dómgreind til þess. Það er atliyglisvert, að einum af
höfuðsnillingum íslenzkrar tungu á nítjándu öld, Páli Melsteð,
finnst lxann aldrei kunna með íslenzkuna að fara og sífellt þurfa
að læra betur. Svo livað mundi imi smælingja eins og okktir
T. G.? Ég er langt frá því að rita mál þeirra Einars Arnórssonar
og Páls Eggerts Ólasonar (svo að ég nefni liöfunda á mínu eigin
aldursskeiði), en ekki eins langt og T. G. sjálfur. Þó ritar liann
skammlítið mál eftir því sem nú gerist.
Af því, er að frarnan greinir, er það auðsætt, að T. G. liafði
fyrirfrain ákvarðað, að þýðing mín skyldi fordæmd. Sjálfur mun
ég kunna á því miklu betri grein en liann, í hverju henni er
áfátt. Sögur T. H. verða aldrei svo þýddar á íslenzku eða nokk-
urt annað mál, að þýðing jafnist á við frumtextann. Fyrir þessu
lief ég gert grein í formálanum fyrir þýðingu minni á Tess. En
ef T. G. óskar þess í einlægni, að Islendingar fái betri þýðingu
á þeirri sögu en mín er, þá er það siðferðisskylda hans (liann
væntanlega skilur orðið?), og enda „embættisskylda“, að benda
á missmíðin, svo að þau verði lagfærð. Því á það má liann treysta,
að þýðing mín kentur í fleiri útgáfum en þessari fyrstu. Við
því getur nú enginn spornað, og ef til vill allra sízt T. G. Svo
mikið er lífsmagn liennar. Nú er því tækifærið að sýna, Iive heið-
arlegur tilgangur lians var, er hann skrifaði.
En það hafa fleiri en T. G. skrifað um þessa þýðingu rnína,
og það kveður dálítið við annan tón í hinvun ritdómunum, þeim
er enn hafa birzt (fleiri munu væntanlegir, a. m. k. er sagt að
Skírnir muni flytja ritdóm eftir merkan höfund.1) Ég læt nægja
að geta umsagna þeirra síra Benjamíns Kristjánssonar og Skúla
ritstjóra Skúlasonar. Þeir liafa hvor um sig öll skilyrði til þess
að liafa lesið frumritið af meiri skilningi en T. G. (sem ég efa
J) Þann ritdóm liafa menn nú lesið; en þessi grein mín var afhent
til prentunar fullum sex vikum áður en hann hirtist. En þú var síðasta
hefti Eimreiðarinnar þegar fullsett.