Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 49

KIMREIf'IN
GISTING í REYKJAYÍK
29
Loitið var hreint og svalt og veikur ilmur af reyrgresi. Þa3 var
fjarska viðkunnanlegt að koma þarna inn.
„Gjörið svo vel að fá yður sæti,“ sagði konan, og nú sá ég liana
greinilega. Hún slóð við opnar dyr, sem auðsjáanlega voru að
herbergi innar af stofunni. Það voru ekki nema svo sem tvær
armslengdir á milli okkar. Hún var ung, grönn og meðalhá, fín-
gerð og fremur lagleg, vangasvipurinn þunglyndislegur og dreym-
inn.
Ég settist á rúmið og liallaði mér aftur á bak, því ég var mjög
þreyttur. En ég borfði sífellt á gestgjafa minn, hafði ekki augun
af henni, — ég veit ekki, hvort ég get gert þér skiljanlegar til-
finningar mínar á þeirri stund? Þú veizt, að manni líður mis-
jafnlega í návist fólks, en ég var sœll hjá þessari bláókunnugu
stúlku. Ég gleymdi öllu, sem miður fer í veröldinni, meðan ég
var að horfa á hana. Hún var þögul og virtist hugsi, það leit út
fyrir, að bún hefði gleymt að ég var til, en samt bafði nálægð
kennar svona góð ábrif á mig.
„Þér þurfið ckki að bafa neitt fyrir mér,“ sagði ég eftir langa
þögn; mig langaði til að lieyra málróm hennar aftur. „Það er
Hka alveg óþarfi að kveikja; — á ég að sofa í þessu rúmi?“
„Já,“ svaraði hún, og röddin minnti á blíðuatlot góðrar syst-
Ur- „Þér eigið að sofa þarna.“ Hún leit á mig og breyfði sig ekki
Hið minnsta, en rómur hennar rann út í þögnina eins og lækjar-
niður: „Ég get ekki kveikt, og ég á ekkert handa yður að borða.
Hað koma svo sjaldan gestir nú orðið. Mér leiðist að geta ekki
gert yður neitt gott. Viljið þér, að ég syngi fyrir yður?“
Kynlegar móttökur í gistiliúsi? — Já, mér befði fundizt það
undir venjulegum kringumstæðum. En nú kom þetta mér alveg
eðlilega fyrir, og ég tók boði stúlkunnar fegins bugar. Að beyra
l’ana syngja var einmitt beitasta ósk mín á þeirri stund.
Hún bóf sönginn, þar sem hún stóð, við lierbergisdyrnar. Ég
Hagræddi mér betur og hlustaði. Rödd hennar var ekki síðri í
song en ræðu, mjúk og hrein, með rökkurkenndum sordin, lág,
töfrandi. Það er ekki hægt að lýsa þeim unaði og friði, þeirri
•nildi og öryggi, sem liún andaði í liuga minn. Gömul lög, sem
eg hafði ekki heyrt síðan ég var barn, hljómuðu í eyrum mér
endursköpuð í fegurð og dýrð. Enn stóð stúlkan ókunna í sömu
sporum, og mér bafði birt fyrir augum, svo að ég sá liana betur.