Eimreiðin - 01.01.1944, Qupperneq 64

44
HVERS Á [THOMASJ HARDY AÐ GJALDA? EIMREIÐIK
bókmenntir, eins og lesendur ljóða lians geta gert sér í liugar-
lund, slíkir gimsteinar sem mörg þeirra eru. Svo rak liver uiri-
sögnin aðra, og allar á eina lund. Einar H. Kvaran, sent þá liafði
um langt skeið ritað um þær einar bækur, er fjölluðu unt sömu
mál og hans eigið tímarit (Morgunn), skrifaði nú urn þessa hók,
sem hann sagði vera „þrungna mannviti frá uppliafi til enda“ og
„prýðilega þýdda“. Fyrsla íitgáfa var uppseld innan mánaðar í
öllum lielztu hókaverzlunum landsins, en eftirspurn linnti ekki,
og bókin var endurprentuð. Seldist sú útgáfa einnig í skorpu. Á
meðal þeirra, sem komu til mín til þess að þakka mér fvrir að
liafa þýtt bókina, var síra Magnús Helgason. Seinna miklu, þegar
Lögberg barst hingað með liinum langa og rækilega ritdómi, er
Ricliard Beck prófessor birti þar í febrúar 1933, hað síra Magnús
mig lána sér blaðið, því að Richard Beck mat hann mikils. Þegar
hann sendi það aftur, fylgdi því örstutt bréf. Þar segir liann m.
a.: „(Greinin) er ágæt og öfgalaus. Þið, þú og liöfundur bókar-
innar, eigið lijartanlega skilið það lof, sem liún ber á ykkur“.
En livað ætli liafi verið að marka þessa menn. Nú tók nýr
ritdómari til máls, Sigurður Einarsson, síðar alþingismaður,
prestakennari, útvarpsfyrirlesari o. fl. o. fl., maður, sem fyrir
margt liefur orðið frægur, enda ágætum gáfum gæddur. Hann
skrifaði í I&unni og nefndi sig þar „Jónas Jónsson frá Efstabæ“,
og þar kvað nú heldur en ekki við annan tón.1) Þetta var um
þær mundir, er hann taldi þjóðfélaginu stafa megna liættu af því,
er hann nefndi „fornar dyggðir“, en þessum fornu dyggðum
(hann er vonandi síðan að innleiða nýjar) mun lionum hafa
þótt bókin hliðhöll. Hún var nú líka með öllu móti nídd, og
til þess að árétta níðið skrifaði sami maður um sinn eigin rit-
dóm grein í Alþý&ublaSinu og nefndi sig þá „Guðrúnu Péturs-
dóttur“. Honum varð ekki skotaskuld úr því að fá lánaðan
pilsgopa. Þegar Sigurður alþingismaður Kristjánsson gerði þessa
fágætu hringrás að umlalsefni í Heimdalli, iitvegaði hinn vígði
’) Ég hef ekki taliði, aft' til mála gæti komift aft íþyngja Eimrei&inni meft
útdrætti úr ritgerft upgjafaprestsins, og því síftur henni allri. En hvetja vil
ég þá til aft lesa hana, sem þess eiga kost. Hana er aft finna í ISunni sálugu
1933, hls. 171—175, ásamt innfjálgri árcttingu ritstjórans, sem gleðst yfir
því, aft spámaftur mikill, velnefnilur Sigurftur-Jónas, skuli vera risinn upp a
meftal vor og einhver skuli hafa litift í náft sinni til síns lýfts.