Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 69

HliIRKIÐIN
■SKÓGARPÚKINN
49
Ef einhver bar liatur í brjósti til þeirra, breyttist batrið í börpu-
óma undir fótum goðanna.
Hér sleppti Herakles skógarpúkanum og liratt honum áfram.
Þarna stóð bann, loðinbarðinn, úfinn, svartur, Ijótur, en þó var
eittlivað, sem gneistaði af honum. Þegar bann birtist braust
Ham lilátur, svo glaður og bvell, að bann beyrðist upp til stjarn-
anna. Risi nokkur, sein var lilekkjaður við fjallið skammt frá,
leit npp og sagði: „Hvaða glæp ætli hin tignu goð séu nú að
brugga?“ Júpiter fór fyrstur að blæja, lilátur Neptúns varð að
stórviðri, sein olli rniklu tjóni, en hann gat ekki liætt. Venus
leit við og spurði, livað gengi á. Díana þreif ósjálfrátt ör úr
orvamæli sínurn. Dúfurnar lokuðu augunum, páfuglarnir reigðu
81g og sköinmuðust. Gyðjurnar lilógu á sama bátt og allar konur
gera. Þegar skógarpúkinn sá þær, starði liann biklaust á þær,
bverja á fætur annarri ... og staulaðist í áttina til Venusar.
En hvítir fætur liennar vörpuðu ofbirtu í augu honum, svo að
bann nam staðar. Þá hlógu öll goðin svo dátt, að liundar Díönu
oiðri á Ötu fóru að gelta. Hin ódauðlegu goð lutu vfir hinar
odauðlegu gyðjur og sögðu eitthvað við þær.
Nú tók Júpiter til niáls: „Það væri maklegt, aö þér væri breytt
1 inarmarastyttu eða rennandi fljót eða upprétt tré. En þú liefur
bomið oss til að blæja dátt. Þú færð að bverfa aftur til binna
niðandi skóga við vatnið. Syngdu fyrst villidýrssöng fyrir oss.
Olympsgoð blusta.“
Hafurfætlingurinn svaraði: „Herakles . . . Herakles braut reyr-
flautuna mína sundur með fætinum. Ég get það ekki án hennar“.
~ ^Hérna!“ sagði Merkúr og kastaði sinni flautu til lians.
^ esalings skógarpúkinn var vanur skugganuni. Hann tyllti
8er niður og reyndi að liafa liemil á draumum sínum. Svo reyndi
bann reyrflautuna. Þegar fyrstu undarlegu tónarnir ómuðu, leit
orninn upp. Örninn var sá eini, sem ekki bafði lilegið. Svo kom
songurinn, raunalegur, þungur í vöfunum. Hann beyrðist alla
leið niður á jörðu. Dýrin umhverfis Ólympstind og niðri við
Sjarnar teygðu bálsinn og lögðu lilustir við, bornprúðu dýrin
1,1111 í laufinu, hindin djúpeyga. Trén fóru að vagga sér eftir
binu þunga bljóðfalli, Bedrusviðurinn, furan, álmtréð, fóru að
raula undir, liinar laufbrúnu eikur urðu enn þungbúnari. Úlfur-
11111 gaf tígrisdýrinu merki að Iiafa hægt um sig.
4