Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 67

eimreiðin
SKÓGARl’OKINN
47
aldrei lieyrt lians getið, ekki stoðaði að spyrja fuglana í lireiðr-
unum, kyljan í grasinu liafði engan grim um það. Laufið Iiristi
bara höfuðið.
En allir voru liræddir við liann. Hann liegðaði sér öllum
stundum, jafnt á nótt sem degi, eins og liann væri ölvaður. —
Drykkjudísirnar liörfuðu jafnvel undan honum. Skógardísirnar
fólu sig í hellunum, hergmálið lokaði sig inni í fjallasal sínum.
Skógargyðjurnar þorðu með naumindum að koma fram. Ef þær
reyndu að spegla sig í vatninu, þegar kyrrt var orðið, réðst þessi
loðna draumóravættur á þær, óðara og mynd þeirra féll á skyggð-
an flötinn. Hann lá í launsátri bak við trén, sem lutu fram yfir
vatnið, og liafði gát á því, livort ekki birtist vatnadís einlivers-
staðar niðri í djúpinu, eins og skínandi stjarna í konulíki. Fíkin
augu lians hvörfluðu sem hrævareldur í næturhúminu. Hann
gekk jafnvel með grasið í skónum eftir blómunum, sakleysingj-
unum. Gullregnið var ekki öruggt fyrir lionum, og draumsóleyin
ttat ekki svæft hann. Angan og söngur tryllti hann, liann velti
ser í grasinu, skemmti sér svo dátt við liljurnar og myrturnar,
;‘ð þistlarnir, sem fengu ekki að taka þátt í leiknum, glefs-
nðu í hann. Hann hegðaði sér þannig, að bæði þrösturinn
°g skjórinn lineyksluðust á og æptu það út um allan skóg.
begar þurrkar komu, voru vatnagyðjurnar ekki í öðru en þunn-
nm slæðum, og í livert skipti er þær fóru að ná sér í rigningar-
vatn í könnur sínar, óttuðust þær það mest að rekast á þennan
osvífna náunga með liornin. Dag nokkurn var Psyke, liin göfga
gvðja, þarna niður frá að baða sig. Haldið þið ekki, að hún
bafi séð gul augu hans inni í laufinu! Hann gat ekki einu sinni
séð hina fullkomnu fegurð í friði! Mikið vill meira. En nú var
b’ka liámarkinu náð. Gyðjan bar fram kvörtun. Herakles fór
niður eftir og sótti liann. Hann hafði liendur í liári Iians innst
1 fylgsni hans, dró liann út á eyranu og fór með hann upp eftir
hl Júpiters.
Skógarpúkinn stóð á fjallinu, í sígrænni blómabreiðunni, lianu
8a bimnastigann, laugaðan eilífu ljósi. Hann stóð þar frammi
Drir himneskri fegurð og lireinleika, bafursfóturinn lians var
óhreinn og moldugur, en anganin, ómurinn og sýnirnar fylltu
bug hans lirífandi sælu. Þá fór hrollur um hann! En liann
fékk engan tíma til viðdvalar, liann var dreginn lengra upp,