Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 72

52
SKÓGARI’ÚKINN
EIMREIÐIN
ingu: manninn, barnið og konuna. Oft verður þú að breyta þér
í anda, taktu geislann, þú vængjaði líkami, þú guðlega enni!
Láttu liann set ja þig í básætið! Og þegar þú erl þangað kom-
inn, skaltu varpa liafursfótunum niður í náttmyrkrið, þaðan
eru þeir ættaðir.
Nú nam liann staðar. Hann greip andann á lofti eins og böfuð,
sem skýtur upp úr straumiðu. Nú var hann gerbreyttur. Goðin
litu óttaslegin á Júpiter, sein var myrkur og þungbúinn yfir-
litum.
En skógarpúkinn liélt áfram: „Guðir, þér liafið lagt lieim
raunveriíleikans undir yður án þess að þekkja liann. Hinn blái
Olympstindur, hinir þokusælu undirlieimar, liofin, grafirnar,
skógarnir, borgirnar, ernirnir, þau koma og þau fara. En til er
eitthvað, sem standa mun um eilífð, eittlivað, sem liafið er yfir allt
þetta, og sem enginn liefur nokkru sinni kynnzt né mun nokkru
sinni kynnast, þótt alla dreymi um það. Framtíðin mun leiða
margt í ljós, óstöðvandi sigrar mannsandans munu brúa djúp
nútímans. Gefið mannsandanum rúm! Gerið liann frjálsan! Látið
ljósið og snilldina skína yfir allt og alla!“
Hann liafði vaxið meðan liann söng, var orðinn meiri en Poly-
feiiius, meiri en Tyfon, meiri en Títan, meiri en Atos, og rúmið
umbverfis liann varð dinnnra. Þarna var enginn maður lengur,
lieldur aðeins landslag — milli fjalls og fjöru, milli fjöru, fjalls
og bimins og fjalls. Dýrin, sem starað böfðu kynjaaugum út í
ljósvakann fyrir skömmu, gengu nú róleg á beit. Horn söngvar-
ans voru tveir tröllslegir tindar, og liarpan við brjóst lians var
stórfljót, sem féll hvítfyssandi út í liafið.
„Hver ert þú?“ spurði Júpiter.
„Ég er Pan!“
Ragnar Jóliannesson þýddi.
HJARTA SKÁLDSINS.
í gœr var þess lijarta sem opin und —
ýftiist viS snertingu liverja,
í dag jafnþýtt eins og móSurmund,
er megnar hvert frjó aS verja,
á morgun kalt eins og klakagrund,
sem kyljunnar hnúar berja.
Brynjar SigttrSsson.