Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 63

EIMREIÐIN HVERS á [THOMAS] iiardy að gjalda?
43
þeirrar spillingar og siðleysis, sem ríkir í landinu. Ég hef þýtt
á íslenzku eitt af allra frægustu og ágætustu ritum lieimshók-
nienntanna. Þetta er ekki minn dómur, heldur þeirra, sem rita
Um bókmenntir a alþjóðlegum vettvangi. Og þó að þýðing mín
sé vitaskuld ekki fullkomin, þá er þó í mesta máta vafasamt, að
nokkur annar núlifandi manna liefði þýtt þetta rit betur. Fyrir
þýðinguna eru íslenzkar hókmenntir einni stórgersemi auðugri.
Manni einum — sem umdeilt er, livert gagn liafi unnið þjóðfé-
laginu og bókmenntunum -— er í nöp við mig, enda þótt ég
hafi aldrei sýnt lionum neina áreitni. Nú vill svo til, að liann
ræður í svipinn yfir tímariti, og þessa aðstöðu notfærir liann sér
til þess að reyna að koma í veg fyrir, að mér verði treyst til
að leysa af liendi svipað starf aftur. Hann er ekki sá fáviti, að
lionum sé það ekki fyllilega ljóst, að ef honiun tækist með þessu
móti að sporna við því, að önnur þýðing birtist eftir mig, þá
er liann að vinna íslenzkuin bókmenntum tjón; því að hann veit
það, sem þorri landsmanna veit, að ég mundi aldrei velja nema
sæmileg rit til þýðingar og aldrei ganga svo frá verkinu, að ís-
lenzkri tungu yrði til tjóns. Enginn mundi leyfa sér að segja
hið sama um alla þá, er við bókaþýðingar fást. Hér er sýnt með
hvílíku ábyrgðarleysi maðurinn neytir aðstöðu sinnar. Hann
gerir þetta í því trausti, að ég muni ekki svara og ef ég svari,
ntegi þó alltaf snúa sig iit úr klípunni með þeim ráðum, sem
tíðkast í íslenzkri blaðamennsku. Þar gildir ekki reglan hans
Gríms: „Þankans er aldrei brögðum heitt, beint liann í liorfið
s"ýr‘-. Islenzk blaðamennska er vesalmánnlegri en svo.
En úr því að þessu er þannig liáttað, ætla ég ekki að láta
staðar numið við þetta eina dæmi. Þau eru fleiri til, og fleiri
sekir en T. G. Árið 1932 kom út þýðing eftir mig á annarri
skáldsögu, sem líka er talin ein af perlum enskra hókmennta,
enda þótt engum komi til liugar að mæla hana með sömu stiku
°g l'ess. Saga þessi var Skip sem ma’tast á nóttu. Áður en for-
^eggjarinn var farinn að senda út umsagnareintök, kom, öllum
að óvörum, ritdómur um hókina og þýðinguna í Tímanum (1.
32). Hafði Sigurður skáld Sigurðsson ritað liann. Bókin hafði
lengi verið ein af uppáhaldsbókum lians, og þegar liann sá þýð-
niguna í búðarglugga, keypti liann hana þegar og ritaði um
hana mjög lofsamlega. En Sigurður bar manna bezt skyn á