Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 68

48
SKÓGARPÚKINN
eimhkiðin
uþp! Loks stóð liann á þröskuldinum í liinui takinarkalausu
liöll geisla og eldinga, þar sem Júpiter liinn alvaldi býr. Hann
leit upp til Sjöstirnisins, liér virtist það vera í örskotsfjarlægð.
Sólarvagninn var nú einmitt að leggja af stað. Himnarnir
léku á reiðiskjálfi. Morgunroðinn lék um vængjaliurðirnar miklu,
sem spruttu nú upp og söng í. Innan við þær birtist ógurlegur
bnöttur, gerður úr óteljandi augum. Það var sólarvagninn. Það
Ijómaði af örmum goðsins, sem ók lionum, það Ijómaði af ak-
tygjum liestanna, sem stóðu saman tveir og tveir og voru óþolin-
móðir, þeir klufu liúmið frá birtunni með framfótunum. Afiur
af makka þeirra kembdi glóandi straiuna demanta, perlna og
safírsteina.
Himinninn, dagurinn, sem iyftisl og breiddist út, jörðin, sem
livarf, allt þetta liátignarlega, unaðslega, lireina . . . skógarpúk-
inn ferðaðist á meðal J)ess, bafursfætur bans stigu í gegnum
ljósið. Dýrslegur ófríðleiki lians var ægilegur og þungbær liér,
ofan gullinskýjanna. En áfram varð liann að lialda. Herakles
liéll enn fast í langt og loöið eyra bans.
En allt í einu v;frð loðinbarðinn að lúta niður og skýla sér.
Það var eins og tjaldið sviptist í sundur, og ljós streymdi á móti
lionum, svo óendanlega stórfenglegt ljós, að liann fann til og
varð að krjúpa á kué. Andspænis lionuin voru liin ódauðlegu
goð í eilífri gleði sinni. Ösýnileg, jafnvel Jiótt Jiau sæjust, þvi
að bið órannsakanlega veldur ofbirtu. Fremst var Venus. Hún
livíldi með óumræöilegum yndisjiokka mjúklega í drifbvítu
löðri. Hún var allsuakin, og bjarmi lék um liana. Bjarminn var
ljómi þeirra augna og óska, sem beindust að benni. Það var eins
og bafið ólgaði í bári bennar.
Júpiter livíldi fót sinn á erninum. 1 augum lians sást beim-
urinn, skráður myndletri. I öðru auganu sást lieimurinn eins
og liann var, en í binu eins og bann átti að veröa. Á bak við var
Cupido, skapaður úr geislum.
Himnesk tónlist, kliðmjúk og Jirungin unaði, ómaði um bm
tignu goð. Allsstaðar var bátíðabjarmi, livergi bar skugga á, J>vi
að liimnarnir endurspegluðu dýrð goðanna. Heimurinn söng Jienn
lof, Jiví að þau voru drottnar bans. Dýrin elskuðu boga goðanna,
sem færðu Jieim dauðann; mennirnir tilbáðu banvæn spjót þeirra.