Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 83

JSIMKmDIN
Fjallið bláii.
Eg undi ei á œskustoSvum, Loks stó'8 eg aldin ad árum
fannst þar allt vera lágt og smátt. vi8 opnar fjallsins dyr.
Og hugur minn löngum horfSi
hl liuiöa í suSurátt
°S fdðntdSi fjalliö eina,
fjalliö töfrablátt.
Jil guösifja foldin fœröi
fjalli'S í morgunlaug.
I'n rööull kveldsins því rétti
7 °u8agullsins baug.
^aSan kom þeyrinn söngvinn,
þangdö örninn flaug.
En ís þess eg þekkti aöur,
þess eldur var brjósts míns hyr,
og sk.ri'öur þess höfSu hrapaö
í hjarta mínu fyrr.
A8 baki mér bernskulöndin
úr blámistri hófu sig.
— Eg leita8i upp þyrnilei8ir
og leyndan, grýttan stig
a8 dásemdum fjœrsta fjallsins,
en fann aSeins — sjálfa mig.
^71 fjársjó8 þess firr8in geymdi
aJ fölskvalausri trygg8.
I blceskiftum þúsundblámans
% blika8i á kalda sig8.
^unit lag8i eg á kletta klifin
kvaddi heimabyggö.
Of seint er nú heim a8 halda,
því hjartaslátturinn dvín.
Allt líf mitt var för til fjallsins
— sú för var ei næsta brýn.
I fjarlœg8ar sinnar feguiö
haf8i fjalliö komi8 til mín.
GuSfinna frá Hörnrurn.