Eimreiðin - 01.01.1944, Blaðsíða 54

34
HVERS Á [THOMAS] HARDY AÐ GJALDA? ElMRBlÐlN
Enga höfunda veit ég óskyldari en þá Grím Thonisenog Thomas
Hardy annarsvegar og Tómas Guðmundsson liinsvegar. Því mun
þess varla að vænta, að T. G. liafi samúðarskilning á þeim, og
vera má, að þeir séu honum næsta ógeðfelldir. En livað sem
um það er, geri ég ráð fvrir að liann sé ekki að hnjáta í þá með
grein þessari. Til þess mundi liann varla liafa einurð, því að
hann mimdi vita, að fyrir það yrði liann beinlínis að atlilægi.
En þó að þetta atriði sé óljóst, þá er hitt liverjum manni her-
sýnilegt, að mér vill liann veita ráðningu og finnur mér það
þá að sök, að ég hafi gert Thomas Hardy að „bögubósa“ með þýð-
ingu minni á hinni heimsfrægu sögu lians, Tess; einnig að ég
liafi ort um hann (og þar með svift T. G. yrkisefni?), og loks að
ég liafi „lappað upp á ljóðagerð Gríms Thomsens með kveðskap
frá eigin brjósti“, sem mér er í fyrsta lagi ekki kunnugt uni,
að ég liafi reynt, og á í öðru lagi ekki auðvelt með að sjá,
livað kæmi Thomas Hardy við. En sleppum nú því að sinni;
ég á eftir að minnast á Grím á þann liátt, að það kemur
öðrum Tómasi við. Ekki er þó ásökunin borin fram beruni
orðum, eins og þegar einarðir menn skrifa, lieldur liefur rit-
stjórinn gripið til þess .ráðsins, sem óhöfðinglegra var, að dylgja
um það, er hann vill láta lesa út úr orðum sínum. En það er
mál, sem snertir liann, en ekki mig.
Mér kom þessi sending T. G. ekki á óvart. Eftir að það varð
hljóðbært, að ég væri að þýða Tess, fór ég að frétta það a
skotspónum, að hann gæfi fyrirheit uni að taka mig til bænar,
þegar þýðingin birtist. Að vísu hef ég reynt aðra menn að meiri
skilseini en T. G. og eins og fleiri orðið að leita aðstoðar annarra
til þess að fá fullnægt skuldbindingum lians. Eigi að síður þóttist
ég mega gera ráð fyrir, að í þessu tilfelli mundi lxarm sýna lit
á að standa við orð sín. Ástæða mín til traustsins ætla ég að
verði ljósari áður en ég lýk máli mínu.
Engin eru færð rök fyrir því, að þýðing mín á sögunni sé það
skaðræði, að sérstaklega sé ástæða til að brennimerkja liana,
þegar atliugasemdalaus er látinn allur sá grúi þýðinga, sem nu
koma hér viðstöðulaust á markaðinn, en langflestar eru þó meira
eða minna gallaðar og sumar enda svo, að hneykslanlegt niá
teljast. Rakanna var líka naumast að vænta, því að sjálfur er T. G.
vitaskuld ekki dómbær um þýðinguna. Kunnátta lians í þeirri