Eimreiðin - 01.09.1960, Qupperneq 10

194
EIMREIÐIN
Þig dreymir angandi björk í brúðarslæðum
og blóm með lífsins heilaga straum í æðum.
Þitt hjarta vakir, svanur, sem blundar í sefi
þótt sofi gervöll jörð, nema blærinn og lindin.
En nú slær morgunninn eldstaf á efsta tindinn
og óttu draumarnir breytast í þakkargjörð,
voldugan lofsöng frá öllu, sem andar á jörð
og óður vors hjarta er brot úr sama stefi.
Svo brenna eldar vors brjósts og þrár vors muna
bundnar nótt, sem lætur sig dagheima gruna.
Á einstaka heilagar stundir í einför vors anda
slær almættið neista þess ljóss, sem heimana fyllir,
svo eilífðin verður, sem árbrún, er tindana gyllir,
ómur dagsins fær nýjan, máttugan hreim:
Þú ert gestur á jörðu, Guð er að leiða þig heim
þar sem gáta þín ræðst og lokið er hinnsta vanda.
En kvöld á hver dagur, er kul yfir jörðina líður
og koma mun haust, er sölnar blómvangur fríður,
þá vakir það afl í úða glitrandi moldar,
sem ekkert sinna smæstu barna skal missa.
I blómsins vitund bærist sem unaðarvissa,
sá bjarti Guð, sem er höfundur allra sólna.
Það lifir og er í hans dýrð, er dagamir kólna
og drúpandi blöð þess liníga visin til foldar.
En dýpra og innar tala taugar vors hjarta
tungu þess Guðs, er skóp glaðheima eilífbjarta,
þann aldadag, sem skín yfir lýðum og löndum
og leiðir stóran og smáan að settu marki.
Þótt líði vor stundarævi í ys og harki
og orð vorrar tungu séu léttvæg og smá,
samt beina för vorri mið hans heilög og há.
— Heimtún vors anda gróa á fjarlægum ströndum.
Maí 1960.