Eimreiðin - 01.09.1960, Síða 41

EIMREIÐIN
225
tinia seinna, þegar ég má vera að
°g tækifæri gefst.
Við skriðum inn um baggagatið
;l hlöðunni, sem var hérumbil fullt
af túngresi. Ég lagðist strax á bakið
1 heyið andspænis baggagatinu, en
félagi
minn fann ofurlitla geil nið-
Ur í heyið í suðurendanum á hlöð-
unni og ákvað að bíða þar átekta.
% horfði á stjörnurnar og tunglið
ttt um baggagatið og langaði til að
s°fna, en félagi minn lét móðan
mása.
— Mikið lreld ég að þú sért lé-
'egur kvennamaður, sagði hann.
~~ Það má nú segja, sagði ég.
~ Hefurðu nokkurn tíma þefað
af kvenmanni?
~~ Varla. Það er mér þá í barns-
töinni, ef svo er.
~~ Vissi ég ekki. En samt
hvarfstu með grunsamlegum hætti
Ur fylliríinu á Eyrinni um daginn.
hú hefur auðvitað bai'a skroppið út
tyfh' til að láta okkur halda, að
þú
værir einhver herjans karl. Já,
eg ræð þér eindregið til að láta
tttúgkonuna í friði. Þú hefur ekk-
eit upp úr því nema það, að hún
gerir grín að þér á eftir. Kvenfólk
gerir alltaf grín að karlmönnum,
Senr misheppnast. Það er dauða-
syttd að láta sér misheppnast.
Ég hugleiddi þetta og ákvað að
eggj a nrér orð hans á minnið.
Mágkonan skyldi ekki hafa átyllu
dl að gera gys að mér á morgun.
Við þögðum lengi, en allt í einu
leyrðist hratt fótatak og pískur
t'tifyrir og mágkonurnar smeygðu
Ser inn um baggagatið. Það var
s uggsýnt í hlöðunni, dóttirin kom
1 rnín og sagði:
— Er það minn?
— Nei, það er ekki þinn, sagði
ég-
— Nú, lrvar er liann þá? spurði
hún, og það kenndi vonbrigða í
röddinni.
— Hann er syðst í hlöðunni.
— Láttu þér ekki leiðast, Dísa,
sagði hún við mágkonu sína, um
leið og liún skreið inn eftir hlöð-
unni.
Ég lá grafkyrr og liorfði út um
baggagatið á bládjúpan himin síð-
sunrarkvöldsins og tunglið og
stjörnurnar, og ég varð var við, að
einhver settist í heyið skammt frá
mér, en ég lét sem mér kæmi það
ekki við, og ég hélt áfram að þegja
og stara, og svo heyrði ég einhvern
ræskja sig, og ég anzaði því ekki,
en þá heyrði ég hvíslað lágt:
— Jæja, hér er ég.
— Nú, ertu þarna?
— Varstu kannske sofnaður?
— Sofnaður! sagði ég gramur. —
Ég sem aldrei sef.
— Mikið var það gott. Ég vil
helzt ekki sofa á nóttunni heldur.
Hinsvegar er notalegt að fá sér
lúr á daginn. En á hvað ertu ann-
ars að horfa? —
— Ég er að rýna í bókfell himins-
ins. Ég hef mikinn áhuga á stjörnu-
fræði. Þekkirðu margar stjörnur?
— Nei, ekki rnargar. Og ég held
enga. Jú, Venus þekki ég. Það er
ástarstjarnan. Ég kann meira að
segja kvæði um hana. Viltu að ég
hafi það yfir?
— Þú talar of mikið, sagði ég —
þú truflar mig við stjörnulestur-
inn.
— Ég, sem hef ekki sagt neitt.
15