Eimreiðin - 01.09.1960, Page 46

230
EIMREIÐIN
aldrei talast við framar og ekki
heilsast á götu. Hugsa sér, hvað þú
getur verið mikill funi. Og ég sem
ætlaði að lenda í meinlausu ævin-
týri, sem skildi ekkert eftir og
hefði engin áhrif, og þess vegna
valdi ég þig, því mér sýndist þú
svo dauflegur, en þá ertu svona
hræðilega mjúkur og ofsafenginn
og mildur og sterkur og yndisleg-
ur og tryiltur. En það má aldrei
koma fyrir aftur, því ef það skeður
aftur, fer ég kannske að elska þig,
og þá er ég glötuð.
Þögn.
— Hvað á ég að segja um blúss-
una mína, þegar ég kem heim í
nótt? sagði hún milli hláturs og
tára.
— Þú reifst hana á girðingunni
þegar þú varst að koma úr berja-
mónum, sagði ég.
— En það er engin girðing. Það
á ekki að girða fyrr en í vor.
— Þá reifstu þig á girðingunni,
sem á að leggja í vor.
— Þetta er léleg fyndni og kulda-
legt svar. Maður skyldi halda, að
þú værir tilfinningalaus, ef reynsl-
an væri ekki önnur.
Hún sat enn í hnipri með liárið
allt í óreiðu og varð ekki úr vegi
að reyna að hylja brjóstin. Ég lá
á bakið og horfði á himinninn og
stjörnurnar og tunglið og reyndi
að átta mig á því, hvers vegna
ástbræðin hefði gripið mig svona
óvænt áðan og ég lá lengi og braut
heilan. Allt í einu sló goluþyt inn
um baggagatið, og hann bar með
sér ilm, af flekkjaðri töðu, sem
var ofurlítið farin að breiskjast, en
í sömu svipan var eins og kveikt
væri á stjörnum inni í höfðinu á
mér, og ég skildi allt. Ég mundi
eftir sólheitum sumardegi fyrir
tveimur árum, að ég gekk um
breiskjaðan töðuflekk ásamt mó-
eygðri stúlku og var fífl og sá
hana aldrei eftir það. Og töðuilm-
urinn, sem barst að vitum mínum
áðan, hafði minnt mig á þennan at-
burð og kveikt í mér ástbræðina
vegna þess, sem mér láðist að gera
þá.
Ég lá á bakið og reyndi að horfa
á bláma himinsins og stjörnurnar
og tunglið, þangað til ég sofnaði,
því ekki mátti ég loka augunum,
því þá sá ég inn í hugann, og þat'
var enginn blár himinn og engar
stjörnur og ekki heldur tungl, og
nú hélt engin hönd um ennið a
mér lengur — urn ennið þar sem
verkurinn var.