Eimreiðin - 01.09.1960, Qupperneq 60

244
EIMREIÐIN
kennari lians í hljómfræði. Hann
virðist hafa skilið það manna
bezt, að svona piltur á einatt úr
vöndu að ráða. Hann ráðleggur
Sigfúsi að fara utan og kynna sér
leiktjaldagerð. í leikhússstarfsemi
rnyndi allt þetta geta sameinast
árekstralaust. Söngur, leikur,
hljómlist, litir. Með þessu nárni
vann Sigfús alltaf í Útvegsbanka
Islands, starfaði þar í ellefu ár og
sagði ekki skilið við bankann fyrr
en hann fór utan í fyrsta sinn árið
1944. Áður en hann fór af landi
burt ferðaðist hann víða um land
og spilaði og söng og aflaði sér
þannig fjár til fararinnar, því farar-
efni voru heldur af skornum
skammti. Vera má þó, að þar hafi
nokkrir vinir stutt að, sem sárnaði,
ef þessi ungi listamaður fengi aldrei
færi á að njóta sín.
Sigfús lagði leið sína til Eng-
lands og lagði stund á leiktjalda-
gerð og sviðsköpun undir liand-
leiðslu rússneska meistarans Vladi-
mirs Polunin og var tvö ár við
nám í Englandi. Á þeim árum söng
hann einnig og lék lög sín jjrisvar
sinnum í brezka útvarpið, var boð-
ið að gera það og veit ekki enn
þann dag í dag, hvernig á því
stendur, að honum skyldi berast
slíkt boð, því hann var önnum kaf-
inn við vinnu sína og gaf sig lítt að
öðru. Þó söng hann þar einnig um
stund við Northhampton Reper-
tory-leikhúsið í Northliampton
Hann fékk nokkurn styrk til þessa
náms í Englandi lijá Menntamála-
ráði og mér er vel kunnugt um það,
að það var honum mikil gleði að
geta launað hann með því að verða
efstur á lokaprófi sinna meðlæri-
sveina. Síðan kom Sigfús heim og
liélt þá fyrstu leiktjaldasýningu
hérlendis í Listamannaskálanum 3-
janúar 1947. Hún þótti merki-
legur viðburður þá. Fyrstu verk-
eliiin, sem liann fékk hér lieima
voru tjöld og búningar í leikritið
Ég man pá tíð eftir Eugene O’Neil
hjá Leiktelagi Reykjavíkur. Síðar a
sama ári gerði liann einnig leik-
tjöldin í Tondeleyo, sem niörgum
eru enn í minni. Vera rná, að það
hafi verið fleira, þó að ég munt
ekki eftir. Þá fór Sigíús enn utan
og vann við Stokkhólmsóperuna i
eitt ár og var um stund í Finnlandi
til þess að kynna sér leiktjaldagerð
þar. Eftir lieimkomuna vann ltann
um skeið hjá Þjóðleikhúsinu gerði
meðal annars tjöld í Fjalla-Eyvinti
og Lénharð fógeta. Auk þess hefm
hann unnið allmikið að leiktjalela-
málun fyrir félög utan Reykjavik'
ur. Þá rná ekki gleyrna sviði þú °f
tjöldum er Sigfús málaði f}'111
Norræna félagið, er Reunretts
hjónin léku hér Dauðadans Strind
bergs. Er það kunnugt mál, að hö
uðsnillingurinn Poul Reumert lct
svo um mælt, að ekki hefði hann
fengið svið, er lionum líkaði betu1
fyrir þann leik. Varð það og 11
þess að hann bauð Sigfúsi
Kaujrmannahaínar til þess
kynna sér vinnubrögð leiktjal *
málara þar, og greiddi á naarga
liátt götu hans. Árið 1958 efn a
þeir sameiginlega til sýninga1
leiksviðum, tjöldum og búning111^
Magnús Pálsson og Sigfús og
sýningin báðum til sórna. Þá val
Jrað Jieim augljóst, sem ekki '1SS