Eimreiðin - 01.09.1960, Qupperneq 79

EIMREIÐIN
263
Og Örn segir ennfremur í sömu
andránni:
Og lengi mun lifa í þeim glæðum,
sem landarnir fluttu um sæ.
Mun hann reynast harla sann-
sPár í þeim efnum. Óneitanlega
þyngist að vísu róðurinn nteð
hverju ári í íslenzkum félags- og
þjóðræknismálum vestan hafs, en
ennþá höldum við hópinn og í
horfi eftir mætti, og, sem betur fer,
lifir enn vel í mörgum brjóstum
vestur þar ræktarsemin til íslands
°g íslenzkra erfða.
Standa skal í starfsemd andans
stofninn einn með greinum tveim,
segir Einar Benediktsson í snjöll-
um og eggjandi „Vestmannavísum“
sínum. Látum fleyg orð hans verða
áhrínsorðum, tökum sem fast-
ast saman höndurn og látum vorn
sterka ættar- og menningarstofn,
se>n staðið hefur af sér stormviðri
aidanna, grænka og blómgast, svo
a® fagurlint hans haldi áfram að
tengja íslendinga órjúfanlegum
^tternis- og menningarböndum yf-
lr hið breiða haf.
Og þar sem ég hef í þessurn íyrir-
lestri sérstaklega dvalið við land-
námslíf og baráttu íslendinga vest-
an hafs, þykir mér sæma að ljúka
máli mínu með síðasta erindinu úr
stórskornu kvæði eins úr þeirra
hópi, „Minni íslands“ eftir Eyjólf
Eyjólfsson Wium, en um það fer
dr. Guðmundur Einnbogason þess-
um orðum í inngangsritgerð sinni
að Vestan um haf: „Drápa E. Wium
er mikið og máttugt kvæði, fornt
í skapi, rammíslenzkt að orðbragði
og hætti, með djúpri undiröldu
ættjarðarástar og ættarþótta." — Ég
veit, að þeir eru enn margir, ís-
lendingarnir vestan hafsins, sem
taka myndu heilurn huga undir
þessi bænarorð skáldsins fyrir ætt-
jörð vorri:
Gegnum allar aldir
óska ég hún lifi
út við norður-átt,
Jjó stormar stríðir, kaldir,
steypist jörðu yfir,
beri ’ún höfuð hátt.
Guðs af hendi sé hún vígð og varin,
veröld meðan situr lífs við arin,
jiar til sekkur sólin hinnzt í marinn,
síðsta stjarna er af hirnni farin.