Eimreiðin - 01.09.1962, Blaðsíða 57

EIMREIÐIN
233
Slúlku hringja á sama stað, örstuttu
Se'nna, og £á svar.
. Ef svo er, þá veiztu hvað sorg-
jn 0g sársaukinn eru, sem halda nú
elköldum járngreipum um hjarta
«iitt.“
»Já,“ hvíslaði ég, og fann tárin
streyma niður vanga mína.
>.Og hefur þú aldrei fundið and-
eSan rýting rekinn svo djúpt í
1íarta þér, að blóðið fossi um sál
Pína?“
>>Jú,“ svaraði ég og var alveg að
->resta í grát.
Eað varð stutt þögn.
j, “Hryggði ég þig, ókunna vin-
°na?“ spurði þessi undarlegi mað-
llr,_ skyndilega.
. Eg gat ekki svarað, Jjví ég barð-
'st við grátinn.
I. úg hef hryggt þig, þá bið ég
r fyrifgcfningar. Græturðu?
l,nn spurði hikandi og vandræða-
ega.
% harkaði af mér. „Nei, en þú
minnir mig á atburð, sem ég helzt
vildi gleyma.“
„Þá skal ég ekki lengur særa þig
með fánýtu tali. Vertu sæl.“ Rödd
hans var hlý, sem sumargola.
„Vertu sæl, og þakka þér fyrir að
þú leyfðir mér að hrópa.“
Hann rauf sambandið. Ég lagði
heyrnartækið hægt og varlega á
gaffalinn. Því næst gekk ég inn í
svefnherbergi mitt. Ég lagðist upp
í rúmið, virti fyrir mér myndina
á veggnum á móti, og hugsaði um
þetta undarlega samtal. — Og enn
þann dag í dag, þegar ég sit ein
við arininn í stofunni og horfi á
eldtungurnar sleikja þurran við-
inn, verður mér hugsað til þessa
ókunna vinar míns, og samtalsins,
sem ég átti við hann. — Ég heyri
óm hinnnar ókunnu raddar og finn
það svo greinilega að innst inni
geymist þessi minning um langan
aldur.