Eimreiðin - 01.09.1962, Blaðsíða 67

EIMREIÐIN
243
börnin hefðu komið illa fram,
tttundi hann hafa getað fyrirgefið
henni. Væri ekki það, að hann setti
börnin ofar öllu, væri ekkert sem
hann þyrfti að fyrirgefa henni.
Auk þess hrærði það upp í honum
8reinju og viðbjóð, að hún skyldi
vera gift þessum arma bókaormi.
Gremjan óxumallan helming, þeg-
ar konan hans flýtti sér að bæta því
við, að Yang-hjóninætluðu aðskrifa
öréf og krefjast þess, að hann bæði
afsökunar á framferði barnanna.
ffann fylltist slíkri heift gagnvart
Pessum iðjulausu drusilmennum,
Sern ekkert höfðu fyrir stafni nema
að fitla við penna. Vinnandi hjá
tttlendingnum hafði honum skil-
lzt nytsemd vélritunar á reikning-
urn og undirskrifta, en hann fékk
ekki skilið hvaða gagn gat orðið af
öréfaskriftum vesælla bókabésa:
f^Iann ætlaði alls ekki að veita
öréfinu viðtöku. Bletturinn í fari
ftans lét hann þrá að mega sjá rit-
hönd frú Yang. Öll skrif voru ergj-
andi, en það kom ekki í einn stað
tttður, hver skrifaði. Frú Ming sá
strax við þessari hættunni, sagði
að herra Yang hefði sjálfur skrif-
að bréfið. Herra Ming hafði engan
tírna til að lesa hans fúlu skrif.
fdann var viss um, að bréf æðsta
ernbættismanns Kínaveldis væri
8agnsminna en undirskrift útlend-
lngsins.
Frú Ming lét börnin standa vörð
v*ð hliðið, bíðandi eftir að Yang-
ftjónin myndu endursenda bréfið.
Hún svaf sjálf heldur ekki á verð-
lntim, skotraði augunum yfir að
tbúð Yang-hjónanna af og til. Hún
var í sjöunda himni yfir sigri sín-
um, vék nokkrum orðum að bónda
sínum, stakk meira að segja upp á
að kaupa íbúð Yang-hjónanna.
Herra Ming fannst bragð að þess-
ari uppástungu, svo að hann féllst
á hana, þótt hann vissi vel, að til
þess skorti hann efni. íbúðin hlaut
að vera föl, þegar hann átti í hlut;
skipti engu máli, hvort Yang-hjón-
in ættu hana eða leigðu, þess gekk
liann ekki dulinn. Hann naut
þess að heyra börnin tyggja upp
eftir Jreim: „Við kaupum þetta
strax á morgun.“ Að „kaupa“ var
allra-stærsti sigurinn. Hann ætlaði
sér að kaupa íbúð, kaupa jarðnæði,
kaupa bifreið, kaupa gullmuni ...
Hvert skipti hann hugsaði um að
kaupa eitthvað, fann hann til
stærðar sinnar, mikilfengleiks.
Herra Yang stóð gegn Jiví að
senda bréfið öðru sinni, Jjótt hann
teldi Jjað purkunarlausa móðgun
af hendi Ming-hjónanna að neita
að veita því viðtöku. Honum
meira að segja rétt flaug í hug að
ausa hrakyrðum yfir herra Ming
úti á götu. En Jrað varð aldrei
nema hugdetta, virðuleg staða hans
leyfði honum ekki svo ruddalegt
athæfi. Það eina, sem hann gat
leyft sér, var að segja konunni
sinni að Ming-hjónin væru óþokk-
ar. Þetta var honum nokkur fró-
un. Þótt frú Yang næði ekki upp
í nefið á sér af vonzku, vissi hún
ekki hvað til bragðs skyldi taka.
Henni fannst það mikil óhamingja
að vera siðmenntuð manneskja.
Hún þuldi kynstrin öll af bölsýn-
ispredikunum yfir manni sínum.