Eimreiðin - 01.09.1962, Blaðsíða 69

EIMREIÐIN
245
^astis. Herra Yang hlustaði, en gat
ekki getið sér til um ástæðuna. En
skyndilega kom honum bréfið í
kug. Ef til vill var þetta áríðandi
kréf. Herra Ming hefði kannski
*ramið eitthvert axarskaft, vegna
þess að liann hefði ekki fengið
kréfið. Því barði hann konuna,
þegar hann kom heim. Honum
'arð ákaflega órótt við þessa hug-
k°mu. Honum kom til liugar að
°pna bréfið, en skorti til þess hug-
rekki. En honum fannst þó afar
aulalegt að vita ekki, út af hverju
a^t þetta veður stæði. Hann gat
ekki gert sér gott af kvöldmatn-
nm.
Eftir kvöldmat rakst vinnukona
^lings á vinnukonu Yangs. Þótt
húsbændurnir ælu á hatri hvor til
annars, hindraði það ekki sam-
Sang hjúanna. Vinnukona Mings
lak úr sér fréttinni: Ástæðan fyrir
narsmíð húsbónda hennar á sinni
ektakvinnu var áríðandi bréf.
^innukonan gaf Yang skýrslu, þeg-
ar hún kom heim. Þessi vitneskja
.1élt vöku fyrir herra Yang um nótt-
*na. Hann vissi, að þetta áríðandi
^réf hlaut einmitt að vera það, sem
hann hafði undir höndum. Hvers
yegna var það þá ekki sent í
abyrgðarpósti, fyrst það var svona
þýðingarmikið? Og skrifa auk þess
aI skeytingarleysi rangt húsnúmer!
^lann hugsaði sig um góða hríð.
erdunarmenn voru þeir einu, sem
'0ru líklegir til að kasta höndun-
llrn til bréfaskrifta sinna. Þetta var
■’etinilegasta skýringin á hinu ranga
'úsnúmeri. Þar við bættist að
'erra Ming var ekki vanur að
standa í neinum bréfaskriftum,
svo að póstþjónninn fylgdi bara
húsnemerunum, en leit ekki á nafn
viðtakanda, eða mundi jafnvel ekki
eftir neinum herra Ming. Af þessu
gat hann ráðið yfirgnæfandi verð-
leika sína. Herra Ming var ekkert
annað en Jjrjótur, sem hafði haft
lag á að nurla sér inn nokkra pen-
ingalús. Hann var einmitt Jjrjótur
og ekkert annað en Jarjótur; herra
Yang hafði algeran rétt til að opna
bréfið og lesa Jrað. Að stelast í
annarra manna bréf var móðgun;
en hvernig átti maður eins og
herra Ming að skilja það? En hvað
ef hann kæmi eftir allt saman og
krefði hann um bréfið? Hann var
ekki í rónni. Tók upp bréfið marg-
sinnis, en Jjorði aldrei að opna
Jjað. Ennfremur ákvað hann að
póstleggja bréfið ekki. Þar sem Jjað
var áríðandi, væri sterkur leikur að
lialda Jíví í hendi sér. En hvorki
var Jjað göfugmannlegt né stór-
mannlegt. En hver bað herra Ming
um að vera þrjótur? Hver bað
ltann um að troða Jíeim hjónum
um tær? Þrjóturinn ætti skilið að
fá fyrir ferðina. Hann hugsaði
Jjetta áfram, og hann hugsaði Jíað
aftur á bak, og breytti að síðustu
áformum sínum. Réttast væri að
póstleggja bréfið á morgun ásamt
tilskrifi frá honum sjálfum, hvar
hann ráðlagði herra Ming að hafa
framvegis betra taumhald á börn-
um sínum. Þannig mætti þorpar-
inn að lyktum skilja, hversu
kurteisir og fágaðir menntamenn-
irnir eru. Hann langaði ekki
til að herra Ming fengi eftir-