Eimreiðin - 01.09.1962, Blaðsíða 88

264
EIMREIÐIN
beggja, höfundar k\æðisins og
höfuðpersónu þess.
En lítum aftur á kvæðið. í
upphafsorðum þess lýsir skáldið
Halldóri þannig:
„Aldrei liryggur og aldrei
glaður,
Æðrulaus og jafnhugaður ...“
Hér kveður hann fastar að orði
en gert er í heimildunum. Hann
leggur einnig áherzlu á, að Hall-
dór hafi verið maður fátalaður,
ekki kunnað að taka glensi, verið
ósýnt um að svara fyrir sig. Ekk-
ert af þessu á við um Grím sjálf-
an. Allar samtíðarheimildir votta,
að Grímur Thomsen var gleði-
maður, samkvæmishetja, manna
orðhvatastur og orðheppnastur.
Mér virðist því ljóst, að skáld-
inu er annað og meira í hug í þessu
kvæði en gefa beina lýsingu á
sjálfum sér. Þegar litið er í heild
á mannlýsinguna í kvæðinu, virð-
ast megineinkenni hennar fólgin í
orðinu drengur, sem Grímur vel-
ur Halldóri.
í ritgerð sinni um Bjarna Thor-
arensen ræðir Grímur Thomsen
um gildi fornsagnanna og stór-
fenglegar mannlýsingar, er þær
geymi. í niðurstöðum sínum um
jjetta efni kemst hann svo að orði:
„ ... hvor meget Stort ligger
der ikke til Grund for den indi-
vidulle Trods, som nok kan
briste, men ikke b0ies, og den
F01elsens Tilbageholdenhed,
som det nerv0se F01eri nok
lægger ud som S10vhedens
Phlegma, men som f0r den
sunde Betragtning netop vil vise
sig som et ufeilbart Tegn Paa
det dybe og mandige Geffl)1,
der ikke finder nogen Tilb'c<;b
stillese i sentimentalt Or
g)'deri, delikæte Besvimelsen °S
I01elsfulde Krampeslag, 1,1 e 11
som indesluttet i sig selv, b§e
som den sneeklædte Vulkan,
udvendig er koldt og rohgl>
medens der koger og syden in e-
(Gæa, bls. 197-198).
Hér virðist mér Grímur Thom
sen hafa gert grein fyrir mannshug
sjón sinni. Ef sú mynd, er hann
hefur hér brugðið upp, er boih1
saman við höfuðpersónu kvæðisilis’
verða megindrættirnir hinir söm11'
óbifanlegt þrek, æðruleysi og 10
semd.
Grein sína ritar Grímur unglir
að árum og lítt reyndur í s^° .
lífsins. En lífsreynslan hefur ekk1
fjarlægt hann hugsjón æskuáranna,
öllu fremur orðið lionum sönnt111
um eilífðargildi hennar. Á efri ar
um leiðir hann hana fram í Sel'
þess manns, er honum hefur vi
fullkomin ímynd hennar.
reynslan hafði jafnframt kenn1
honum, að mannúð er sönn11111
drengskap óaðskiljanleg. Þetta
verður ljóst af þeirri mynd, er hann
gefur af Halldóri í Hemings fl°^ 1
Áslákssonar.
Á þingmennskuárum sínuin e
ir heimkomuna hafði G11111111
Thomsen lent í andstöðu við ýlllS‘
Viér
ráðandi menn samtíðar sinnai
á landi. Víðtæk reynsla hans og
kynni af öðrum þjóðum hafa 1111
efa gert hann glöggskyggnan á sin
eigin þjóð.
Þessi ár voru umróta- og bl )