Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 34
214
eimreiðin
Getur svona skip ekki sokkið?
spurði ég gamla manninn.
Hann brosti og sagði eftir litla
umhugsun:
Nei, þetta skip getur ekki
sokkið. Ekki að minnsta kosti
hjá lögnum skipstjóra, og ég er
viss um, að hann Grímur verð-
ur laginn skipstjóri. Ég sé það á
höndunum á honum, að hann
kann að stjórna skektu, drengur-
inn sá.
Ég horfði um stund á skipa-
smiðjuna í hendi gamla manns-
ins, en svo flökti hugur minn
aftur frá atvinnu hans til þessa
efnilega, upprennandi skipstjóra,
Gríms, sem ég vissi engin deili
á, nema hann var svo laginn
skipstjóri, að skip hans gat ekki
sokkið.
Annars er víst bezt að fullyrða
sem minnst. Einu sinni var skip,
sem allir sögðu, að gæti ekki
sokkið. Það lagði út á hafið með
hundruð manna innanborðs —
karla, konur og börn. En það
sökk í fyrstu ferðinni úti á miðju
Atlantshafi. Og veiztu, hvað
grandaði því?
Nei, það vissi ég ekki.
Þú heldur kannski, að það
hafi verið sprengikúla frá flug-
vél eða kafbáti? Þá veðurðu reyk,
litli minn. Það rakst á vatns-
hnöllung og sökk. Meira þurfti
það nú ekki.
Gamli maðurinn fékk hósta-
kviðu með sogi.
Helvítis heyrykið, tautaði
hann. Það er ekki að spyrja að
því.
Rakst það á vatnshnöllung?
Hvað er það?
Já, vatnshnöllung. Ég orðaði
það þannig. Ég hefði líklega
aldrei orðið góður kennari. Og
gamli maðurinn hló við.
Villt um fyrir krökkunum með
bölvaðri sérvizkunni í mér. Það
er annars kallaður hafís, góur-
inn. Þú hefur heyrt talað uffl
hann, er það ekki?
Jú.
Það veit ég, en aldrei séð
hann?
Nei.
Nei, hann er lagstur frá eins
og þorskurinn. Hann mátti nu
raunar missa sig.
En sem sagt, frosið vatn var
það eigi að síður, sem grandaði
skipinu, því að hafísinn mynd-
ast þannig, að vatnið frýs. SkiÞ
urðu það, væni?
Ja-á.
Jæja, svo maður ætti aldrei að
fullyrða of mikið.
Ég horfði á garnla manninn
halda áfram að telgja til kubb-
inn. Ég sá ekki betur en þetta
væri að verða mjög myndarlegt
skip, með háreistan reykháf,
myndarlega lyftingu og lúkara,
allt á sínum stað. Og stýrishús-
inu hafði hann ekki gleymt held-
ur.
Ég hafði oft séð hann sitja á