Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 53

eitruð jörð
233
að leyfa innihaldinu að grotna niður, e£ það er af garala góða tag-
inu, sem hverfur ofan í jörðina yfir veturinn. Nei, það eina, sem
dugir, ef þessar ágætu sterku umbúðir, sem ekki grotna og við öll
notum, eru með, er að hafa litla skóflu í bílnum, stinga upp torfu,
grafa holu og láta hana hylja draslið, þegar farið er, og gróa yfir
það.
Draslið er ekki lengi að safnast. Ég man t. d., er ég fyrir nokkrum
árum kom í áningarstað gangnamanna uppi á heiði, þar sem fleiri
sjálfsagt koma við. Við byrjuðum á því að tína saman og grafa 40
vínflöskur, áður en við komum okkur fyrir, og forðuðumst svo að
koma með hestana í tjaldstað vegna glerbrota, sem hvarvetna leynd-
ust. Og eins man ég eftir fagurri á, sem liðast um dal, þar sem
hópur veiðimanna unir úti í náttúrunni á sumrin. Þeir koma ár
eftir ár. Og dalurinn og árbakkarnir eru að verða stráðir bjórdósum
og flöskum. Þetta eyðist ekki, safnast bara, svolítið á ári hverju.
Hvernig skyldi dalurinn sá líta út eftir 2—3 mannsaldra, ef slíkir
veiðimenn halda áfram að una þar á sumrin?
Þessu er hægt að gera við með því að stilla subbuskapnum í hóf.
Þó er ekki alveg hægt að verjast þessum ágætu sterku efnum, sem
farið er að nota um allan heim. Sjórinn ber þau upp á fjörurnar,
og fólkið á ströndinni getur ekki við því gert. Þetta varð mér betur
Ijóst en áður á ferðalagi um Strandir nýlega. Á fjörunum, sem liggja
vel við reka, eru ekki aðeins þessir skemmtilegu og gagnlegu viðar-
bolir, skeljar og steinar. Nei, margar þeirra eru stráðar plastbrúsum,
netakúlum úr plasti, nælonnetadræsum, skótaui úr gerviefnum, vax-
bornum hyrnum og hvers kyns dóti, sem ekki eyðist nema á löng-
um tíma. Það á eftir að liggja í eyðivíkum, þar sem mannaferðir
eru litlar, um fjöldamörg ókomin ár, og bætast við fremur en hitt.
Satt að segja finnst mér það hreinn lúxus að vera uppi áður en
aHt það land, sem ekki er þrifið af einhverjum sérstökum aðila, er
orðið að ruslahaug. En hvað um það, kannski breytist smekkur
mannsins með breyttum aðstæðum og það þykir fallegast, sem okk-
ur þykir ljótast nú.
Já, það er vissulega vandi að vera uppi á tækniöld með efni,
sem maðurinn kann ekki með að fara. Allt lærist að vísu og náttúr-
an lagar sig eftir aðstæðum. Hún er bara dálítið svifasein, hefur
ekki undan hinni hröðu þróun. Hún er nefnilega ekki til orðin
laieð hraði á tækniöld, heldur á milljónum ára.
Athugull maður hefur sjálfsagt séð fyrir löngu hættuna a£ efna-