Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 93

SVANASÖNGUR DAVÍÐS
273
ofríki tilfinninganna, sem rísa úr djúpi sálarinnar eins og bylgjur
af hafi. Davíð Stefánsson var karlmenni, mikill að vallarsýn, djarfur
og stórlyndur, en samt viðkvæmt barn. Aldrei gleymi ég því, sem
hann sagði mér í stofu sinni á Akureyri vetrarkvöld fyrir mörgum
árum. Davíð hermdi atburði úr æsku sinni í Eyjafirði úti með sjó
og brá upp svipmyndum manna og minninga. Honum varð tíðrætt
um löngu látinn kunningja sinn. Sá þótti lítill fyrir sér á manna-
mótum og málþingum, fákænn og einrænn, en var tröll að vexti og
afli og tróð sterklega skaflana á lífsleiðinni. „Hann var mér góður,“
sagði Davíð og lyftist í sæti. „Honum var svo heitt á hendinni, þegar
hann leiddi mig barn milli bæja.“
Þannig var maðurinn og skáldið Davíð Stefánsson frá Fagraskógi.
Eg sá hann síðast um haust. Davíð dó veturinn eftir. Hann kvaddi
mig í kyrrð og blíðu, maður við aldur, en ungur í anda, forvitinn
og hýr í bragði. „Síðustu ljóð“ rifja upp svip hans og viðmót.
Indælt var að lesa þau á dögunum í faðmi Eyjafjarðar, þegar laufið
hrundi af trjánum í lystigarðinum á Akureyri, en sjórinn speglaði
Ijöllin, bændabýlin þekku brostu í hlýju logni og bleiku sólskini
og höfuðstaður Norðurlands blasti við af brún Vaðlaheiðar eins og
álfaborg. Gott er að vera þar gestur, en sælli var Davíð, sem átti
þar heima. Og vel ferst Akureyringum við minningu hans. Þeir
eiga honum líka mikið að þakka.
Október 1966.
18