Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 23

menning sveitanna
203
Ójú — hinir nýju fræðarar, sem örvað höfðu með návist sinni
einni saman áhuga og þor félagsstjórnarinnar, reyndust allir þrír
fúsir til liðveizlu. . . Þá var rnikið unnið, en síður en svo allt. Nú
þurfti að finna 17 manns á félagssvæðinu, 14 karla og 3 konur, sem
áræddu og gæfu sér tíma til að læra hlutverkin, æfa þau síðan og
loks leika — helzt eins oft og unnt yrði að fylla húsið, — já, og
þetta þurfti að vera fólk, sem ekki bara vildi, áræddi og fengi gefið
sér tóm til að takast vandann á hendur, heldur líka reyndist honum
vaxið — svo að sýningin yrði ekki áberandi gloppótt!
Einn einu sinni kom í ljós, að áhuginn flytur fjöll, engu síður
en trúin. Eftir fáa daga hafði félagsstjórnin náð þeirn árangri, að
fullskipað var í hlutverkin. Jónas Árnason tók að sér sjálfan Skugga-
Svein, Jón Þórisson, íþróttakennari í Reykholti, Ögmund útilegu-
uiann, brytinn í Reykholti, Sigurvin Jónsson, annan stúdentinn,
þrjár ungar húfreyjur tóku að sér kvenhlutverkin, hvað sem leið
hússtjórn og barnagæzlu, félagsformaðurinn Harald, vitandi þó það,
að fleira mundi koma í hans hlut og að fáir yrðu smíðisgripirnir
næstu vikurnar; ungur garðyrkjubóndi, Birgir Jónsson, ákvað að
slaka á önn sinni í gróðurhúsunum, taka að sér lítið hlutverk og
auk þess veita ýmiss konar aðstoð — og hvorki fleiri né færri en
sex bændur, flestir alllangt frá Logalandi — úr Hálsasveit og Flóka-
dal — réðu við sig að fórna sínurn dýrmæta tírna að mjög verulegu
leyti í að gera skil hlutverkum í leiknum, — og þá stóð svo sem ekki
á Bjarna bónda í Nesi til margvíslegra starfa, sem nauðsynlegt var
að rækja. Hann skyldi vera Ijósameistari og leiksviðsstjóri, þegar þar
að kæmi, en var svo jafnan innan handar um sitthvað annað, sem
þörfin krafði. Kristján félagsformaður tók að sér margvísleg umsvif
ht á við, sá um prentun leikskrár og aðgöngumiða og söfnun aug-
lýsinga í leikskrána — útveganir ýmiss konar — og síðast en ekki
sízt áróður, sem stefndi að viðunandi aðsókn að leiknum úr hérað-
tuu öllu, hvað sem liði fólki, sem byggi lengra í burtu. Jón skóla-
stjóri hóf leiktjaldagerð — og hafði sér þar til fulltingis Svein Vík-
tng, en æfingar annaðist að miklu leyti Andrés í Deildartungu, og
Var honum þar til mikils halds og trausts Jónas Árnason, sem enn-
h'ernur lagði á holl ráð um leikmynd og sviðsetningu.
I3ar kom, eftir mikil umsvif, annir og næturvökur, heima og
heiman, að leikurinn þótti fullæfður, og nú var auðfundið, að óró
°g eftirvænting hafði gripið hina með afbrigðum starfsömu, en
hversdagslega rólyndu dalabúa. Ekki hefði verið fjærri að ætla, að