Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 91

SVANASÖNGUR DAVÍÐS
271
að blæða slíkum manni í augum. Davíð leið sára önn fyrir, að bær
yrði rúst og sveit auðn, og í kvæðinu um heiðabóndann túlkar hann
þann harm af nærfærnum trega, en æpir ekki af kvölum eins og
þegar honum fannst þjóð eða þegnar bregðast öðrum skyldum.
Davíð Stefánsson hvarf til Eyjafjarðar eins og barn til móður, og
indæl er kennd hans og skynjun í Ijóðinu Vornótt:
í nótt er gott að gista Eyjafjörð
og guðafriður yfir strönd og vogum.
í skini sólar skarta haf og jörð
og skýjabólstrar slegnir rauðum logum.
Það veit hver sál, að sumar fer í hönd,
en samt er þögn og kyrrð um mó og dranga,
og hvorki brotnar bára upp við strönd
né bærist strá í grænurn hlíðarvanga.
Svo ljúft er allt í þessum heiða hyl,
svo hátt til lofts og mjúkur barmur jarðar,
að víst er engin veröld fegri til
en vornótt björt í hlíðum Eyjafjarðar.
Gaman er og, hvern unað hann finnur í Vatnsdalnum, sveitinni
fjallglæstu og flosmjúku. Liggur við, að Davíð heyri þar gras gróa
og sjái ull spretta, en ynnilegast fagnar hann þó fólkinu, bóndan-
um og konu hans og dóttur. Hann lýsir raunar ekki þeirri gleði
af sömu snilli og eyfirzku átthagaástinni, en góður er sá kveðskapur
samt, ferskur og ljúfur. Davíð átti fleiri rætur í Húnaþing en að
Vindhæli.
Davíð Stefánsson orti ekki mikið um dauðann framan af ævi, en
i „Síðustu ljóðum“ gerist hann sáttur við feigðargruninn. Hann
býst til brottfarar og kveður þessum orðum:
Ég verð að fara, ferjan þokast nær
og framorðið á stundaglasi mínu.
Sumarið, með geislagliti sínu
hjá garði farið, svalur fjallablær
af heiðum ofan, lirynja lauf af greinum,
og horfinn dagur gefur byr frá landi.