Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 90

270
EIMREIÐIN
Svo var aitur haldið heim
og höfðinglega veitt.
Ferðin hafði farið vel,
og fólkið gerðist þreytt.
Ættjörðin var yndisleg —
þó enginn sæi neitt.
Útgáfu bókarinnar er næsta ábótavant. Saman hefur verið sópað
gömlum kvæðum og nýjum, en þeim ekkert raðað eftir aldri. Ljóðin
rekast þess vegna illa í flokki. Auk þess eru sum þeirra varla annað
en uppkast, sem aldrei hefði víst í prentsmiðju komizt að Davíð
lifandi. Gætir þess hér enn, hvað íslendingar eru óvægnir við látin
skáld og dána rithöfunda í söfnunarhug eða gróðavon. Bókin væri
sýnu betri styttri. Auk þess hefði þurft að samræma fyrirsagnir
kvæðanna skár en gert hefur verið. Um slíkt tjóar hins vegar ekki
að sakast úr því, sem orðið er.
Ellimörk sjást ekki á Davíð Stefánssyni í „Síðustu ljóðum“. Kvæði
eins og Þráðurinn hvíti, Hjarðmær, Nú spyr ég dægrin, Örninn og
Bréfið eru áhrifaríkur og minnisstæður skáldskapur. Svo er og um
Heiðabóndann, þó að það kvæði sé ekki sambærilegt hinum að
listrænni áferð. Davíð Stefánsson var íslenzkur sveitamaður, sem
jroldi illa að sjá og vita land deyja. Og vel skilur hann bóndann.
Davíð setur sig í spor hans, trúr ætt og uppruna:
Og þó að snjói, þekki ég kennileitin.
Af þeim má ráða hvar sauðum er hollust beitin.
Ef bóndi þreifar um bringu þeirra og síður,
þá blessar hann landið og veit hvað tekjunum líður.
Landdauðinn er skáldinu ömurleg tilhugsun:
Því reyni ég enn að rækta minn græna bala
í ríkinu mikla, sem nær til himinsala,
og við það berst ég, bóndi langt fram á heiði,
að bjarga góðri jörð frá að leggjast í eyði.
Heimilisfang Davíðs Stefánssonar skipti ekki máli, því að ból-
staður hans var ævilangt Fagriskógur á Galmarsströnd og skoðun
hans sú, að bændur væru kjarni allra þjóða. Landdauðinn hlaut