Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 56

236
EIMREIÐIN
Var það kallað „Gamla eldhús“.
Það var mikið notað á sumrin,
er fleira fólk var. Þar var mjólk-
in flóuð og slátrið soðið á haust-
in og þar var þvottur ávallt
þveginn. Þetta eldhús var gríðar-
stórt. Óþiljað var það að innan
og gólfið moldargólf og mishæð-
ótt. Innar af eldhúsinu var búr-
ið og var enginn annar inngang-
ur í það. Þegar inn í eldhúsið
var gengið, blasti við stór elda-
vél og stóð endi hennar við vegg-
inn, sem var til hægri handar,
er inn kom, og náði vélin tals-
vert langt fram á gólfið og var
því frístandandi sem kallað er,
nema ekki á einn veg. Það var
því talsvert rúm frá vélinni og
yfir að veggnum, sem skildi á
milli búrs og eldhúss. Engir
skápar voru í þessu eldhúsi og
engin sæti nema lítill trébekkur,
sem var venjulega upp við vegg-
inn að sunnanverðu. En borð
eitt naglfast var meðfram veggn-
um vélarmegin, er gengið var
inn í eldhúsið. Yfir borðinu hékk
olíulampi, sem alltaf var notað-
ur á kvöldin, ef verið var að
vinna í eldhúsinu. Úr eldhúsi
þessu voru svo dyr, sem vissu til
suðurs. Þær lágu fram í langan
og breiðan gang, sem var hlað-
inn úr torfi og grjóti og óþilj-
aður. Þar var og moldargólf.
Þetta var venjulega kallað skál-
inn. Um þennan gang gekk
vinnufólkið, er það fór til vinnu
og kom frá vinnu. Þar geymdi
það skó og vinnuföt og ýmislegt
fleira var geymt þar, en aldrei
var þröngt þarna. Milli eldhúss
og gangs var hurð, sem lokaðist
með þungu draglóði og heyrðist
hátt í, er hurðin skall að stöf-
um.
Fyrsta haustið, er ég var á Mos-
felli, var hjá mér stúlka, er
Katrín heitir Kristinsdóttir. Hún
var dóttir hinna mætu hjóna Sig-
ríðar og Kristins, sem bjuggu á
eignarjörð sinni, Hömrum í
Grímsnesi. Þau lánuðu mér hana
um tíma um haustið og var hún
með mér við sláturgerð. Við suð-
um slátrin í gamla eldhúsinu og
gekk allt vel. Seinasta kvöldið,
sem við vorum við þetta verk,
urðum við að vaka þar til soðið
var í síðasta pottinum. Við höfð-
um rist ristlana, en eftir var að
gera lundabaggana og tókum við
nú til við það, svo að því væri
lokið og hægt væri að sjóða þá
daginn eftir. Nú þvoðum við
borðið, sem getið er um hér að
framan, og létum ristla og þind-
ar á það. Nál og saumgarn höfð-
um við. Við stóðum við borðið
hvor við sinn enda þess og vöfð-
um lundabaggana og röbbuðum
saman. Katrín var kát og
skemmtileg stúlka og við vorum
báðar ungar og okkur féll vel að
vinna saman. Við vorum einar
vakandi í húsinu. Allt fólkið vat
löngu gengið til náða, því að k •