Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 39

skiptapi
219
svo, blessaður gamli maðurinn.
Honum er það víst ekki ofgott.
En mundu mig um að vera ekki
nrikið í kringum hann. Og þú
hefur ekkert að gera með skip.
Kannski þú fáir vasabók og blý-
ant á jólunum.
Hann smíðar svo voða falleg
skip, alveg nákvæmlega eins og
skipin, sem leggjast hérna á höfn-
ína. Nú er hann að ljúka við eitt
handa strák, sem heitir Grírnur.
Hann er jafngamall mér. Af
hverju má ég ekki eignast skip,
eins og þessi Grímur? Mig lang-
ar ekkert í blýant og vasabók á
jólunum. Ég vil miklu heldur
skip.
Þú þarft nú ekki að öfunda
veslinginn hann Grínr litla,
Tumi minn, sagði mamma.
Hann siglir víst ekki langt vesl-
mgurinn. Og ég sá ekki betur en
hrykki úr augunr hennar.
Þá var ég vanur að þagna. Þá
v°ru straumar í lofti, sem ég
kunni ekki skil á. Mér var þó
fróun í því, að hún kallaði helzta
^eppinaut minn veslinginn hann
Hrím litla. Og var vantrúuð á
siglingaþol hans.
'samt sem áður fór ég að reyna
að draga sanran fé til skipakaupa.
Eimm aurar þarna, tíu aurar
þarna, Sigtryggur föðurbróðir
^ninn gaf nrér meira að segja
tnttugu og fimm aura fyrir að
Sækja fyrir sig neftóbak í búð.
Ollu hélt ég saman, ekkert fór
í gotterí. Og að hálfum mánuði
liðnum var skipakaupasjóðurinn
kominn í eina krónu og finrnr-
tíu aura. En nú hafði ég ekki
tíma til að safna lengur. Því nú
átti ég að hitta Þórð gamla í
dag og taka á nróti skipinu, ef
okkur semdi um verðið.
Við tölum seinna unr borgun-
ina, hafði hann sagt. Ein króna
og fimmtíu aurar var að vísu
ekki nrikið fé, en töluvert nef-
tóbak mundi hægt að kaupa fyr-
ir þá peninga. Kannski það nægi
mér fyrir tóbaki einu sinni á
baukinn minn, hafði hann sagt.
Kannski yrði ég orðinn skipeig-
andi fyrir kvöldið.
Það stóð lreima, að gamli mað-
urinn sat á bekknum, þegar ég
kom að sækja skipið. Og hann
var búinn með það. Þarna blasti
það við með myndarlegu stefni,
stýrishúsi, reykháf og káetum,
engu sýndist hann hafa gleymt.
Og möstrin teygðu sig bara þó
spöl upp í loftið.
Ég gekk að lronunr og tók nú
eftir því, að hann var venju frenr-
ur siginaxla, grá lítil augu hans
horfðu langt út í bláinn. Og
hendurnar lágu máttleysislega í
skauti þessa óvenjuathafnasama
manns.
Ég stóð og horfði á skipið í
hrifningu, en hvor átti að byrja
að tala? Gat ég byrjað ræðu með
skitna eina krónu og fimmtíu