Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 62

Það hrikti í gömlu baðstof-
unni í storminum og skuggsýnt
var inni, þótt klukkan væri ekki
nema þrjú um daginn, því að
það var næsturn fennt fyrir
gluggann. Látlaus stórhríð hafði
geisað í þrjá daga með frosti og
fannfergi.
Börnin á Bakka lágu alklædd
í rúmum sínum, tvö og tvö, nema
eitt sér, því þau voru alls sjö.
Þau höfðu breitt ofan á sig sæng-
urnar og auk þess teppi og allt,
sem tiltækt var, til að verja sig
gegn kuldanum.
— Nonni, sagði Einar við
bróður sinn, þar sem þeir lágu
saman í rúminu, heldurðu að
pabbi fari ekki að koma?
— Ég veit það ekki, Einar
minn, svaraði Nonni, en ég veit
að mamma var að gráta í dag út
af einhverju, sem hún hafði
heyrt í sveitasímanum. Ég spurði
hana, en hún sagði, að það væri
ekkert, hún væri bara svo þreytt.
Ég vona bara að ekkert hafi kom-
ið fyrir pabba okkar.
— Nei, Nonni, það getur ekki
verið, þú veizt að pabbi kemur
með varðskipi frá Reykjavík, og
það hlýtur að fara að koma til
kaupstaðarins. Það hefur bara
komið víðar við en það ætlaði.
Nei, Nonni minn. Mamma hef-
ur bara verið svona þreytt á því
að skúra gólfin í þessum kulda,
það fraus á tuskunni hjá henni.
En hún varð að þvo, því í dag
BEZTA
JÓLAGJÖFIN
er aðfangadagur. Og hún var að
baka fram á nótt í gær, svo að
hún hefur verið orðin afar þreytt.
— Já, Einar, ég veit það, en
mamma bjóst við pabba í gær>
og ég er orðinn svo hræddur.
Það verða engin jól nema pabbi
komi. Hann er með jólagjafir til
okkar, það er ég alveg viss uxn.
Ertu það ekki líka, Einar? Ég
trúi ekki lengur á jólasveina, eg
sem er orðinn tíu ára, en þu
sem ert ári eldri, trúir þú á þa-
— Við skulum ekki tala hátt,
Nonni, þá geta litlu systkinin
okkar heyrt það og þau vita ekki,
að við erum hræddir um pabba,
og þau vita ekki heldur, að hann
ætlaði að koma í gær, því erU
þau svona róleg.
— Veiztu, Einar, ég er viss uffl,
að Guð gætir pabba okkar, þr t
hann veit hvað pabbi er góðxu
og svo veit Guð líka, að það eru
að koma jól og börn mega ekki