Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 57

OULRÆNAR SAGNIR
237
var að ganga tvö um nóttina.
Daginn áður var veður mjög
stillt og um kvöldið var alveg
blæjalogn og himinn alstirndur
með leiftrandi norðurljósum. Við
Katrín höfðurn gengið út um kl.
11 um kvöldið til þess að draga
að okkur hreint loft. Ég man að
við stóðum um stund úti á stétt-
inni og dáðumst að fegurð him-
insins. Landslag sáum við ekki
nema í hillingum. Dimm haust-
nótt grúfði yfir.
Ég stóð við þann enda borðs-
ms, sem var fast við dyr þær, er
gengið var um fram í anddyrið.
Katrín stóð við hinn endann og
sneri því baki að sighurðinni, en
þar sem ég stóð blasti hún við.
Ljós logaði á lampanum, sem
hékk yfir borðinu og bar góða
birtu og sást vel um allt eldhúsið.
Draghljóðið barst jafn snemma
að eyrum okkar beggja, sem stóð-
um við borðið. Katrín varð að
snúa sér við, en ég að líta upp
þg horfa fram til hurðarinnar.
Ég þekkti strax hljóðið. Nú sjá-
utn við báðar að hurðin opnast
úl hálfs, nam svo andartak stað-
ar eins og einhver styddi við
hana, en skelltist svo að stöfum
^eð miklu harki. Andartak
horfðum við Katrín hvor á aðra.
Syo hrópaði ég:
»,Hver er þar?“
Það kom ekkert svar.
»,Ætli allir séu háttaðir?“ segir
Katrín loks.
„Það held ég áreiðanlega, en
kannske dyrnar að ganginum séu
ólokaðar og einhver sé á ferð
þarna frammi,“ segi ég.
„Það gæti verið hundur, sem
krafsað hefði í hurðina," segir
Katrín. „Nei, hundurinn sefur
vært bak við eldavélina,“ segi ég
og bendi henni á hundinn, sem
lá fram á lappir sínar og þótti
ylurinn góður.
Ég var þá aðeins 28 ára gömxtl
og lítið trúuð á yfirnáttúrlega
hluti, enda haft litla reynslu í
þeim efnum. Ég vildi fyrir hvern
mun ganga úr skugga um, að
allt hlyti þetta að vera eðlilegt.
Helzt datt mér í hug að einhver
heimamanna væri að gera okkur
glettur. Ég rann þó blint í sjó-
inn um það, hverjum ég átti að
ætla slíkt.
Okkur kom nú saman um að
taka ljósið og ganga fram í gang-
inn og athuga, hvort dyrnar væru
lokaðar eða hvort vera kynni að
einhver leyndist í ganginum. Er
ekki að orðlengja það, að við
lýstum um allt, en urðum einskis
vísari. Hurðin var lokuð að inn-
an verðu og var engin leið að
opna hana að utan verðu, er hún
var lokuð innan frá. Það var því
alveg útilokað, að þarna hefði
verið nokkur lifandi vera á ferð.
En samt gengum við Katrín
fram í anddyrið til þess að at-
huga, hvort þær dyr væru lokað-
ar. Ég þóttist sjálf hafa lokað