Eimreiðin - 01.09.1966, Blaðsíða 38

218
eimreiðin
öllu þyrfti ég auðvitað að losna
við bölvaða heymæðina, sem
ætlar mig lifandi að drepa. Ertu
til með að oreiða það verð fyrir
skipið?
Mér gramdist, að gamli mað-
urinn skyldi tekinn að skensa
mig. Það var líklega bezt að
halda heim. Það var ekki von á
öðru en tötralegur strákur, sem
átti ekki annað fjármuna en tvær
krónur og fimmtíu aura fastar
hjá móður sinni og tuttugu og
fimm krónur fastar í banka, yrði
athlægi manna.
Kannski gamli maðurinn hafi
eitthvað rýnt í hug minn. Nema
hann dregur fram tóbakspont-
una, slær henni við bekkinn og
horfir litlum, gráum, torræðum
augum fram hjá mér, eitthvað
út í fjarskann.
Jæja, vinur, kannski ég smíði
handa þér skip. Við tölum þá
betur um verðið, þegar ég er bú-
inn með það.
Samþykkirðu það?
Já, ég samþykkti það, treysti
á guð og lukkuna og sagðist fljót-
lega geta borgað eitthvað.
Það er gott, það er gott, smátt
dregur auman. Kannski það nægi
mér fyrir tóbaki einu sinni á
baukinn minn. Líttu þá til mín
eftir hálfan mánuð, og þá ætti ég
að hafa dallinn tilbúinn.
Tilhlökkunin greip mig strax.
Og ég einsetti mér að skrapa
saman eins marga aura og ég
gæti, fara í hverja sendiferð, sem
mér byðist, þótt ekki væru nema
fimm aurar í boði, svo að ég gæti
staðið í skilum við gamla skipa-
smiðinn á tilsettum tíma. Brátt
mundi ég sigla rennilegri skútu
um pollinn, skútu, sem gaf lítið
ef nokkuð eftir skipunum hans
Sigmundar kaupmanns. Og ég
þyrfti engan að öfunda framar,
ekki einu sinni Grím skipstjóra,
þann efnilega sæfara.
Ég fékk ákúrur, þegar ég koin
heim fyrir seinlæti mitt og slór.
Ég hummaði þær fram af mer
og lét ekki uppi þá þegar, hvað
hefði tafið mig. Ég var svo klók-
ur að geyma það, þangað til
mamma væri búin að rasa ut.
En um kvöldið, þegar kyrrð var
komin á, sagði ég henni undan
og ofan af viðtali mínu við skipa-
smiðinn. Og ég færði með vai-
færni í tal, hvort ekki mundi veg-
ur að fá svo sem einnar krónu
til einnar krónu og fimmtíu aura
lán úr jólagjafasjóði, ef á þyrft1
að halda.
Þú hefur ekkert að gera ineð
svona skip, Tumi minn, sagði
móðir mín stillilega, en ákveðin.
Og vertu svo ekki mikið í kring-
um hann Þórð gamla. Hann er
veikur, gamli maðurinn. Hann
getur smitað þig.
Hann er með heymæði, sagði
ég. Er það smitandi?
Heymæði, já hann kallar þa^