Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Qupperneq 33

tryggð án nokkurs manngreinarálits.
1 þriðja lagi segir í 1. gr. I. Viðbótarsamningsins að „öllum mönnum
og persónum að lögum ber réttur til þess að njóa eigna sinna í friði.“
Og í fjórða lagi hefði verið óþarft, í téðri grein, að vitna til „al-
mennra meginreglna þjóðarréttar" eingöngu útlendinga vegna, úr því
að vernd á eignarrétti þeirra var þegar viðtekin og viðurkennd regla
í þjóðarétti.
(Sjá í þessu sambandi Francis G. Jacobs „The European Conven-
tion on Human Rights“ Clarendon Press, Oxford 1975, síða 165).
En snúum okkur nú að næsta máli. Það er kærumál nr. 2525/65, en
nefndin kvað upp úrskurð sinn í því hinn 6. febrúar 1967. (Collection
No. 22, p. 33).
I þessu máli kvartaði kærandi yfir því, að tilraunir hans fyrir ís-
lenzkum dómstólum til að fá skírnarsáttmála sinn, svo og eftirfarandi
staðfestingu á honum við fermingu, hefðu reynzt árangurslausar.
Taldi kærandi þetta brot á ákvæðum 9. gr. Sáttmálans, er fjallar
um trúfrelsi. Einnig bar hann fyrir sig 10. gr. (Skoðanafrelsi) og 13.
gr. (að hann hafi ekki getað leitað réttar síns á raunhæfan hátt, þar
sem áfrýjun hafi ekki borið árangur).
Nefndin vísaði kæru þessari frá, þar sem hún hefði ekki við rök
að styðjast („manifestly ill-founded“) í merkingu 2. mgr. 27. gr. Sátt-
málans.
í kærumálinu nr. 5952/72, sem nefndin úrskurðaði 12. desember
1974, bar kærandi fram ýmisleg kæruatriði:
1. 1 fyrsta la'gi kærði hann út af því, að á árinu 1968 hefði lögreglu-
maður reynt að ráða honum bana eða a. m. k. látið hann sæta
ómannlegri meðferð með því að handtaka hann, enda þótt hann
væri þjáður af meiðslum, er innbrotsþjófar, sem brutust inn á
heimili hans, höfðu valdið honum. Ennfremur hélt hann því fram,
að tveir læknar hefðu ekki veitt honum fullnægjandi læknishjálp,
meðan hann var hafður í haldi, þar sem þeir hefðu verið í samsæri
við lögregluna.
Þá kærði hann og yfir því, að hann hefði verið hafður í haldi
ólöglega, og hefði ekki getað leitað réttar síns. Krafðist hann bóta.
Hann kærði einnig yfir dómi Sakadóms Reykjavíkur frá 1969
í máli, sem höfðað hafði verið á hendur ofangreindum innbrots-
þjófum, vegna þess að Sakadómur hafði vísað bótakröfu hans á
hendur þeim frá dómi. Nefndin vísaði öllum þessum kæruatriðum
frá með vísan til 3. mgr. 27. gr. Sáttmálans, þar sem kærandi hefði
ekki til hlítar leitað leiðréttingar í heimalandi sínu („non-exhaus-
235