Tímarit lögfræðinga - 01.12.1983, Síða 41

ekki veitir það heldur neinum einum frambjóðanda forskot á kostnað
annars. Nefndin hefir þegar slegið því föstu, að 8. gr. I. Vðbótarsamn-
ingsins verði ekki túlkuð á þann vég, að hún bjóði, að komið sé á
kosningafyrirkomulagi, er tryggi að atkvæðafjöldinn á bak við hvern
frambjóðanda eða hóp frambjóðenda endurspeglist í samsetningu lög-
gjafarþingsins. Bæði kerfi hins einfalda meirihluta svo og hlutfalls-
kosningakerfið hafa þannig verið talin samrýmanleg ákvæðum 3. grein-
ar. (cf. Applications No. 7140/75, X. v. the United Kingdom, DR 7,
p. 95; No 8364/78, Kennedy Lindsay and others v. the United King-
dom, DR 15, p. 247).
Á Islandi eru hlutfallskosningar til Alþingis. Þá ber og að hafa það
í huga, að íslenzka stjórnarskráin hefir að geyma ákvæði, er miða sér-
staklega að því að koma í veg fyrir misvægi milli stjórnmálaflokka,
hvað áhrærir fjölda kjörinna þingmanna hvers flokks, miðað við at-
kvæðamágn hans.
Þessi ákvæði hafa allvel náð sínum tilgangi þannig að ekki er mikill
munur á atkvæðafjölda að baki hvers þingmanns eftir flokkum.
Samkvæmt því, sem nú hefir verið rakið, getur nefndin ekki fallizt
á, að íslenzka kosningafyrirkomulagið brjóti í bága við ákvæði 3. gr.
I. Viðbótarsamningsins. Þar af leiðir, að kærumál þetta hefir ekki við
rök að styðjast í merkingu 2. tl. 27. gr. Sáttmálans. Af þessum ástæð-
um lýsir nefndin kæruna ótæka til efnismeðferðar.“
Að síðustu er svo að rekja kærumálið nr. 10603/83,
X og Y gegn Islandi.
Þar voru málavextir þeir, að með dómi Hæstaréttar íslands, upp-
kveðnum 25. marz 1983 (hrd. LIV bls. 715) var kærendum, með vísan
til 17. gr. lága nr. 59/1976 um fjölbýlishús, dæmt skylt að flytjast úr
eigin íbúð vegna stórkostlegra og ítrekaðra brota á skyldum sínum
gagnvart sameiganda að fjölbýlishúsi. Málið kom aftur fyrir Hæsta-
rétt sama ár í formi útburðarmáls og með dómi réttarins uppkveðnum
21. desember 1983 var lagt fyrir fógeta að bera aðiljana út úr íbúðinni
og munu þau hafa flutzt úr henni 17. janúar 1984.
Aðiljarnir kærðu mál þetta til Mannréttindanefndar Evrópu og töldu
að brotið hafi verið gegn eftirfarandi greinum Mannréttindasáttmál-
ans: 6(1), 6(3) (b), 6(3) (c), 8. gr. og 1. gr. I Viðbótarsamningsins.
Hvað varðar brot gegn 6(1) gr. sáttmálans þá héldu kærendur því
fram, að hið sanna hafi ekki komið fram í málinu. Byggt hafi verið
á staðhæfingum sameigandans, sem hefðu ekki átt að leiða til þeirrar
dómsniðurstöðu, er raunin varð á, enda þótt þær hefðu verið sannar.
243